Feliz año nuevo!

Het is alweer een poos geleden dat ik iets heb geschreven, dus ik dacht laat ik weer eens een update doen. Aangezien het al een poos geleden was, is het nogal een lange blog geworden. Sorry daarvoor. Gelukkig hebben jullie toch vakantie, dus vast genoeg tijd ;).

Na Sucre vertrokken Jenny en ik met z'n tweetjes naar de hoofdstad van Bolivia, La Paz. Ik voelde me nog steeds niet helemaal lekker en slofde achter Jenny aan naar het busstation terwijl ik niks binnenkreeg van wat ze allemaal vertelde en alleen maar heel erg verlangde naar slaap. Ik was dan ook heel erg blij toen we de bus instapten en ontdekten dat de luxe bus die we geboekt hadden ook daadwerkelijk een luxe bus was, met stoelen die bijna geheel horizontaal konden. Ik had me al heerlijk geïnstalleerd toen er ineens 2 mensen naast ons stonden met tickets voor onze stoelen. Schijnbaar zaten we in de verkeerde bus! Jenny snelde naar buiten. Ik volgde iets langzamer. De bus begon inmiddels te rijden en toen ik m'n hoofd buiten de deur stak zag ik Jenny een poging doen het bagageluik van de rijdende bus te openen. Uiteindelijk besloot de chauffeur toch maar te stoppen om ons onze tassen te geven en vonden we de goede bus. De volgende ochtend kwamen we in La Paz aan in een hostel waar Edgar tijdelijk werkte. We hebben daar stiekem gratis van het pannenkoekontbijt genoten en de stad verkend samen met een superlief Iers meisje. De volgende middag vertrokken we met een minibusje naar Coroico. Een stadje in de bergen in een jungle-achtige omgeving. Het feit dat we buitenlanders waren werd extra duidelijk doordat Jenny en ik in een topje en shorts zaten en het nog steeds warm hadden, terwijl de rest van de passagiers 3 lagen kleding én een winterjas droeg. De hoofdattractie in Coroico zijn 3 watervallen. Vooral de 2e en 3e zouden erg mooi zijn. Er waren veel toers naar de watervallen, maar Jenny en ik besloten dat we het zelf wel konden vinden. Na 2 uur wandelen begonnen we hier echter aan te twijfelen. Net toen we ons afvroegen of we beter konden omkeren, vonden we gelukkig de 1e (lichtelijk tegenvallende) waterval. Vol goede moed wandelden we verder, om op een wegversperring en bord dat we niet meer verder mochten te stuitten. De wandelroute was echter prachtig, dus nog steeds vrolijk begonnen we maar aan de terugweg. Helaas kreeg Jenny het voor elkaar om te struikelen en daarbij een nogal diep gat in haar been te krijgen. Gelukkig kon ze nog lopen en terug in Coroico hebben we maar een cheesecake gegeten als troost.

Onze volgende bestemming was Copacabana. Daar werden we uitzinnig blij toen we in een goedkoop hostel incheckten en zomaar een eigen kamer met badkamer en tv kregen. De tv vonden we eerst maar overbodige luxe, maar uiteindelijk hebben we 2 avonden in bed doorgebracht terwijl we Amerikaanse series (met Spaanse ondertiteling, dus nog steeds leerzaam!) keken. Copacabana ligt aan de kust van Lake Titicaca, één van de hoogste meren ter wereld. Lake Titicaca ligt deels in Bolivia en deels in Peru en er zijn verschillende eilanden die je kunt bezoeken. We gingen eerst naar Isla del Sol. Wat haar naam helaas niet echt eer aandeed... Na een lange boottocht kwamen we in de stromende regen aan. Gelukkig klaarde het later op en konden we het eiland gaan verkennen. Al snel kwamen we tot de ontdekking dat er niet zoveel te beleven viel op de kant van het eiland waar wij waren en we beter een toer hadden kunnen boeken in plaats van het weer eigenwijs zelf te willen doen. Maar we hebben ons alsnog goed vermaakt. ´s Nachts begon het als een malle te ontweren. Wederom kan ik mijn zwakke blaas dankbaar zijn, want deze dwong mij om naar de wc te lopen die ergens buiten was, waardoor ik zag hoe mooi het onweer is als je omringd wordt door water.
Na Isla del Sol gingen we naar de Peruaanse kant van Lake Titicaca. In een hostel ontmoetten we Alex, een superleuk meisje uit Australie. Aangezien we telkens hadden gefaald in de hoofdbezienswaardigheden zelf te vinden, besloten we nu om toch maar een toer te boeken die ons naar 3 eilanden zou brengen. Samen met Alex bezochten we eerst eilanden die drijven op riet. Daar heb ik geleerd dat je riet kunt eten! Je kunt het pellen, net als een banaan. Natuurlijk was ik groot fan! ;) Op het 2e eiland waar we aankwamen bleven we slapen bij een Peruaanse familie. Alle families stonden ons al in prachtige traditionele kleding op te wachten toen we aankwamen. Wij werden opgehaald door de oudste dochter van het gezin, Luz. Het huis was supersimpel, maar bevatte alles wat nodig is. Wat je doet realiseren dat alle spullen die wij hebben in feite vrij overbodig zijn (wat niet wil zeggen dat ik mijn comfortable bank, laptop en wc-met-doorspoeloptie ga opgeven als ik thuis ben ;), maar toch goed om eens na te denken over de daadwerkelijke noodzakelijkheid van alle spullen die we hebben). We kregen een heerlijke lunch bij de familie thuis en gingen daarna met de rest van de toeristen het eiland verkennen. 's Avonds werden we in traditionele kleding gestoken (Luz vond het volgens mij vrij hilarisch dat we alles verkeerd om aantrokken) en gingen we met z´n allen naar de bar. Wat overigens best een uitdagende wandeltocht was in het pikkedonker, in de regen, over de rotsen.

Aangezien Jenny en ik het erg goed met Alex konden vinden, bedachten we dat het onzin was om op te splitsen en gingen we samen op weg naar Arequipa. Jenny was een beetje angstig om de nachtbus te pakken, aangezien de route niet al te veilig is volgens de Lonely Planet. Maar aangezien de Lonely Planet alles onveilig vindt, besloot ik dat het best kon. Toen de buschauffeur echter wat begon te zwalken en het uiteindelijk zelfs voor elkaar kreeg om tegen een geparkeerde truck aan te rijden en z´n voorruit half te breken, begon ik een beetje spijt te krijgen van mijn beslissing. Maar we kwamen levend en wel aan in Arequipa. En, eindelijk, er was weer zon! Arequipa is een prachtige stad vol met mooie, koloniale gebouwen. Het wordt omringd door een vulkaan en een paar bergen, waarop we vanuit ons hostel een mooi uitzicht hadden. We zijn in Arequipa onder andere naar een museum geweest waar ´Juanita´ tentoon wordt gesteld. Een Inca meisje die zo´n 500 jaar geleden werd geofferd aan de bergen. Best interessant en indrukwekkend om te horen hoe de Inca´s de bergen als goden beschouwden en hoe kinderen uit hogere sociale klassen ´uitverkoren´ werden om geofferd te worden wanneer dit nodig werd geacht.
's Avonds gingen we uit eten met Aïna, het Ierse meisje die we in La Paz hadden ontmoet, en haar broer. Doh, en het eten in Peru is echt verrukkelijk! Vooral de visgerechten zijn heerlijk. Gelukkig hebben Alex, Jenny en ik een kookcursus gevolgd. Dus hopelijk kan ik voortaan thuis ook ceviche maken! Behalve goede restaurants kent Arequipa ook vele, vele cakewinkels (ik denk dat Jenny en ik letterlijk elk cake-verkopend-etablissement in het centrum van Arequipa zijn ingelopen). Zoals jullie zullen begrijpen is Arequipa dan ook één van mijn lievelingssteden geworden. Gelukkig ligt één van de diepste canyons ter wereld (3191m) vlakbij Arequipa. Wat een mooie gelegenheid bood om te compenseren voor al het overvloedige eten. ´Vlakbij´ is overigens een ruim begrip, want het was nog steeds een busrit van 6 uur. Voor de verandering waren we weer eens eigenwijs door geen toer te boeken. En voor de verandering liepen we hierdoor weer bijna verkeerd. Na 10 minuten wandelen door wat overduidelijk landbouwgrond was besloten we maar om te keren en gelukkig kwamen we toen op de goede route terecht. Al snel had ik echter grote spijt deze route ooit gevonden te hebben. Het was namelijk nogal steil en de bodem was bezaaid met kleine stenen, waardoor ik om de 5 meter uitgleed. Terwijl Alex en ik de stenen, hoogte, onze schoenen en het leven in het algemeen vervloekten, huppelde Jenny intussen 50 meter verderop vrolijk naar beneden samen met een Iers koppel die we onderweg tegen waren gekomen. Na 2 uur bereikten we eindelijk de oase in de diepte van de vallei. We kregen een lodge naast de rivier toegewezen en Alex en ik namen een verfrissende duik in het zwembad. Samen met het Ierse koppel hadden we een gezellige avond en trakteerden we onszelf op een biertje (maar slechts 1 natuurlijk, want de terugweg stond ons nog te wachten). ´s Nachts in de lodge kregen Jenny en ik een halve paniekaanval bij elk beestje dat we zagen, terwijl Alex geïrriteerde zuchten slaakte dat we mietjes waren. Maar zij is dan ook natuurlijk veel meer gewend als Australiër ;). Buiten zag ik overigens voor het eerst in mijn leven vuurvliegjes! Om half 5 de volgende dag ging de wekker af. De enige manier om weer uit de oase te komen was helaas dezelfde weg, maar dan omhoog. Gelukkig had ik zo een helse tocht voorgesteld, dat het uiteindelijk reuze meeviel. Na 2 uur en 10 minuten stonden we weer aan de top, waar ons werd verteld dat we met deze tijd tot de ´fitte´ mensen behoren. Alle chocola doet schijnbaar dus niks af aan onze conditie! Samen met het Ierse koppel hebben we ontbeten in het stadje aan de top van de canyon en pakten we weer de bus naar Arequipa. Helaas moesten we hier afscheid nemen van Alex. Jenny en ik gingen namelijk naar Cusco om naar Machu Picchu te gaan, waar Alex al was geweest. Gelukkig waren we intussen zo groot fan van elkaar geworden dat Alex besloot later ook naar Cusco te komen om samen met ons kerstmis te vieren!

Jenny had een goede aanbieding op internet gevonden, waardoor we heel goedkoop een plekje in een luxe bus kregen. We vroegen ons haast af of we niet per ongeluk een vliegtuig hadden geboekt toen we onze backpack moesten inchecken, onze handbagage werd gecontroleerd en we naar een vertreklounge werden gebracht. In de bus werden we dolenthousiast van de luxe die ons wachtte op onze stoelen in de vorm van een dekentje en kussen. Ondanks al deze overdaad waren we niet in de meest geweldige bui toen we om 7 uur ´s ochtends in Cusco aankwamen, dus besloten we onszelf maar op een heerlijk wentelteefjes ontbijt te trakteren. Hierna gingen we op zoek naar excursies naar Machu Picchu. Machu Picchu is een Inca-stad die ingesloten ligt in de bergen en nooit gevonden is door de Spanjaarden. Pas in 1911 werd de stad ´ontdekt´ door een Amerikaan die er naartoe werd gebracht door een lokale jongen. Er zijn diverse trails naar Machu Picchu. De meest populaire is de 4-dagen durende Incatrail, de enige trail die in Machu Picchu zelf eindigt. Ik wilde deze trail graag doen, maar er was mij verteld dat je deze maanden van tevoren moest reserveren. Jenny en ik hadden echter geluk, er waren nog een paar plekjes vrij! De manager van de toerorganisatie was de meest lieve man ooit en we bestookten hem met vragen over wat we allemaal nodig hadden. De volgende 2 dagen brachten we al Inca-trail-inkopend en taart-etend (we hadden tenslotte een goede bodem nodig) door. De 19e stonden we ´s morgens vroeg te wachten totdat we werden opgehaald. Vanwege de lengte en hoogte van de trail, het regenseizoen en nerveusmakende verhalen (één meisje vertelde me zelfs dat ze op een gegeven moment huilend van een klif wou springen omdat ze de trail zo zwaar vond) waren we vrij zenuwachtig om aan de trail te beginnen. Om onze last iets te verlichten hadden we samen een porter gehuurd die onze slaapzakken en een deel van onze kleren zou dragen. Het is echt ongelofelijk wat de porters doen! Ze dragen alle tenten, keukenmateriaal, voedsel (ze hadden zelfs een levende kip in een doos!) en rennen met deze idioot grote (ergonomisch helaas niet zo verantwoorde) tassen de bergen op. Een paar jaar terug was er een race voor porters (zonder bagage) en de winnaar bereikte Machu Picchu in 3,5 uur!! En daar doen wij dan 4 dagen over.. Maar goed, de beslissing om een porter te nemen pakte voor Jenny helaas niet zo goed uit. Toen we op het punt aankwamen vanwaar we zouden beginnen te lopen, bleek namelijk dat haar extra tas vol met al haar warme kleren en slaapzak van de bus was gevallen.. Terwijl de rest van de groep vast aan de trail begon, liepen wij met de gids naar een winkeltje om wat spullen voor Jenny te kopen. Ik vind dat ik mijn doel om in elk geval een mini-beetje meer assertief te worden wel heb bereikt toen ik de gids zover kreeg om de spullen voor Jenny te betalen. Niet veel later hadden we onze groep weer ingehaald en verdwenen onze zenuwen voor de tocht bijna geheel door het tergend langzame tempo waarin we liepen. Al snel splitste onze groep van 10 mensen zich in 2´en: degenen die zich groen-en-geel ergerden aan het tempo (waartoe Jenny en ik behoorden) en degenen voor wie dit tempo alsnog te snel leek. Ondanks de tempoverschillen was de sfeer in de groep overigens heel goed en was iedereen erg gezellig! De Australische Xavier vermaakte ons met gezang en gekke dansjes en de Amerikaanse Mark werd al snel mijn favoriet toen hij een megazak M&M´s te voorschijn haalde en aan iedereen uitdeelde. De eerste dag moesten we zo´n 5 uur lopen. Aan het eind gaf de gids Xavier, Mark, Jenny en mij eindelijk permissie om sneller te lopen dan de rest en gaf ons de naam van de camping waar we zouden slapen. We hadden al heel wat campings gepasseerd en liepen inmiddels in het donker terwijl we aan het beredeneren waren of we een nacht buiten slapen kou-technisch gezien zouden overleven, toen we gelukkig onze camping vonden. Daar stond ons een weldadige luxe in de vorm van een plastic bakje met water te wachten waarmee we ons konden wassen. Na een lekkere en gezellige maaltijd kropen we vroeg in onze tenten, want de volgende dag zouden we om 6 uur vertrekken. 's Ochtends bleek echter dat een deel van de groep niet alleen langzaam liep, maar in alles langzaam was. Drie kwartier later dan gepland gingen we echter eindelijk op pad. De 2e dag zou de zwaarste zijn met 2 bergpassen waar we overheen moesten. Gelukkig was ook dit prima te doen en de omgeving was telkens prachtig! Onderweg zagen we een hele zwerm groene parkieten langsvliegen, enkele kolibries en veel mooie bloemen. Onze gids was heel de dag een beetje humeurig. 's avonds vertelde hij waarom: een paar jaar geleden vermoordde een man zijn echtgenote op de incatrail. Deze vrouw spookt sindsdien rond op de trail. Rolando, onze gids, had die nacht gedroomd dat ze hem uit zijn tent probeerde te sleuren. Volgens hem was dit een slecht voorteken. Bovendien gebeurden er volgens hem elke 5 jaar ongelukken op de trail. En dit was het 5e jaar.. Rolando was helemaal overtuigd dat ons iets ergs zou overkomen toen we hoorden dat 2 jongens van een klif waren gevallen toen ze werden geraakt door vallende rotsen (ze mankeerden gelukkig niet veel) en een oudere man was overleden aan een hartaanval. De volgende dag was Rolando dan ook nog steeds een beetje stilletjes, terwijl wij genoten van de prachtigste route tot dan toe. We kwamen al vrij vroeg aan op de camping en bezochten vandaar een prachtige incasite. De 4e dag stonden we idioot vroeg op, om vervolgens een uur bij een controlepost te wachten en de laatste paar uurtjes naar Machu Picchu te lopen! Na 4 dagen wandelen en weinig slaap had ik helaas niet zo veel energie meer om Machu Picchu de waardering te geven die het verdient, maar het was zeker heel bijzonder om te zien! We hebben met z'n allen een gezellige afscheidslunch gehad en nog wat rondgeslenterd door de nabijgelegen stad voordat we 's avonds laat weer in Cusco aankwamen.

De ochtend erna zagen we Alex weer, wat met veel geknuffel en vreugdekreten gepaard ging. Ook Claire was naar Cusco gekomen om samen kerst te vieren. 's avonds gingen we uit eten met een paar jongens die we in het hostel hadden ontmoet. We overtuigden de ober ervan het happy hour iets langer te laten duren zodat we van meer goedkope moijtos konden genieten en zetten het feest daarna voort in een salsabar.
De volgende dag was het kerst! We hadden onze bedden en onszelf versierd met alle kerstdecoratie die Alex meegenomen had en elkaars kerstmutsen gevuld met kleine cadeautjes. Terwijl we luid meezongen met Mariah Carey en Wham! pakten we onze cadeaus uit. Hierna zijn we in een café gaan brunchen om vervolgens een dutje te doen. Net toen ik bijna in slaap viel stond Edgar ineens naast m'n bed aan m'n voet te trekken. Na hem uitgenodigd te hebben voor het kerstdiner en hem vriendelijk te verzoeken weg te gaan konden we ons dutje weer voortzetten. 'S avonds gaven we Edgar de begroeting die hij verdiende en zijn we lekker uit eten geweest.

Twee dagen later vonden Alex, Jenny en ik het tijd om Cusco te verlaten. Alex ging een iets andere kant op, maar gelukkig hadden we afgesproken om elkaar voor oud&nieuw weer op te zoeken. Jenny en ik gingen naar Huacahina. Dit is een oase in de woestijn. Het is heel klein en er is slechts één ding te beleven: sandboarden (liggend/staand op een snowboard van een duin afglijden). Overdag brachten we echter door aan het zwembad van het hostel en in een café dat al we al snel tot onze favoriet bombardeerden toen we ontdekten dat ze ijs serveerden met stukken Twix erin! Vlak voor zonsondergang vertrokken we met een gezellige Peruaanse/Amerikaanse groep in een buggy naar de zandduinen. Het rondrijden in de buggy was eigenlijk nog leuker dan het sandboarden zelf. Het is net een pretpark met tientallen buggy's die snoeihard over de duinen vliegen en het geluid van tientallen gillende meisjes dat hiermee gepaard gaat. Na 2 uur pret gingen we weer naar het hostel, waar we vroeg in ons bed kropen.
Toen we de volgende ochtend ontbijt wilden kopen zagen we niemand minder dan Edgar in de lobby van ons hostel staan! Het universum lijkt ons maar niet van elkaar te willen scheiden. We gingen dus maar gezellig met elkaar ergens ontbijten en daarna pakten Jenny en ik de bus. Voor de 5e keer op rij hadden we het genoegen om achter overgevende mensen te zitten. Schijnbaar trekken we wagenzieken mensen aan.. Het was de bedoeling om naar Huarez te reizen om Alex op te zoeken. Bij de tussenstop in Lima bleek echter dat de volgende bus pas 's avonds laat zou vertrekken. Aangezien we geen zin hadden in weer een nachtbus hebben we een nachtje in Lima overnacht. Inmiddels zijn we in Huarez aangekomen. De bergen die deze stad omringen worden gebruikt in het logo van Paramount Pictures! In Huarez zullen we samen met Alex oud&nieuw vieren. Volgens de mensen hier brengt het geluk als je tijdens oud&nieuw geel ondergoed draagt. Dus we hebben net inkopen gedaan die ons vast en zeker een voorspoedig nieuwjaar bezorgen!

Al met al heb ik het nog steeds heel erg naar mijn zin hier. Ik heb fantastische mensen ontmoet en het idee dat Jenny over 3 weken naar huis vliegt maakt me nogal bedroefd. Alhoewel ik vast en zeker nog meer fantastische mensen zal ontmoeten. De natuur en alles hier is ook heel erg mooi. Het is fascinerend hoeveel verschillende landschappen Peru kent. Ik heb de afgelopen weken jungle, bergen, meren, zee en woestijn gezien en mijn kleding varieert van 5 lagen + muts naar bikini. Voorlopig wil ik hier zeker nog niet weg! Maar mocht ik het ooit weer in m'n hoofd halen om in m'n eentje 6 maanden weg te gaan, sla me dan alstjeblieft. Want hoeveel geweldigs ik hier ook meemaak, jullie allemaal thuis wil ik niet nog eens voor 6 maanden missen, wat daar zijn jullie veel te leuk voor!

Zo, dit lijkt me een mooie positieve boodschap om mee af te sluiten ;). En dan rest me natuurlijk nog maar 1 ding: allemaal een heel mooi, geweldig 2014 gewenst vol met vreugde, liefde, confetti, feestjes, gelach, chocoladetaarten en alle andere dingen die belangrijk zijn in het leven!

Liefs,
Eefje

P.s. Ik heb nog steeds een beetje problemen bij het uploaden van mijn foto's. Bij mijn vorige poging kreeg ik het voor elkaar om alle foto's die ik, gelukkig, al wel geüpload had van mijn USB-stick te wissen (ik moet waarschuwingen die de pc geeft toch eens lezen voordat ik op 'aceptar' klik :p)(vader, ik heb overigens mijn hoop op jou ingezet dat je de foto's op wonderbaarlijke wijze weer kunt terug toveren. Dat je het maar vast weet ;)). Maar wie weet krijgen jullie op een mooie dag nog wat foto's te zien!