Adembenemend

De afgelopen 2 weken waren adembenemend hoog, mooi en soms koud. Maar voordat ik daarover vertel, eerst nog Valparaiso. De rondleiding door de stad was leuk. De gids was prettig gestoord en we werden de hele toer lang gevold door 5 straathonden die ons als blaffend beschermden tegen alle auto´s. Er zijn in Zuid-Amerika echt ontzettend veel straathonden. En tot nu toe ze zijn allemaal zeer sociaal. We hebben al meerdere malen meegemaakt dat een hond ons steeds weer opzoekt en bij het hostel op ons wacht. Eentje wist zelfs 3 keer op een rij de hosteldeur te openen om zich vrolijk bij ons te voegen. De meeste honden zien er gelukkig goed verzorgd uit. In Valparaiso zijn er schijnbaar zelfs mensen die truien voor ze breien in de winter! Maar goed, na de toer hebben we met een paar mensen een boottochtje gemaakt en zijn we lekker uit eten geweest. 's avonds besloten Claire en ik eindelijk waar we de volgende dag heen zouden gaan. Tijdens het ontbijt veranderden we dit plan echter weer en zijn we naar Santiago gegaan. Hier hebben we een museum bezocht over mensenrechten en alle mensen die zijn 'verdwenen' onder de militaire regering tussen 1973 en 1990. We vonden het allebei best raar dat we op school zoveel hebben geleerd over bijvoorbeeld de Tweede Wereldoorlog, maar dat we nooit iets hebben gehoord over alles wat er in Chili en andere landen in Zuid-Amerika is gebeurd. Terwijl dit ook nog eens vrij recent heeft plaatsgevonden. Voor degene die er meer over willen weten hier wat meer informatie: http://www.geschiedenis24.nl/andere-tijden/afleveringen/2003-2004/Chili-en-de-dood-van-Allende.html. Na het museum zijn we een heuvel opgegaan vanwaar je een mooi uitzicht had en goed het contrast kon zien tussen Santiago en de bergen die er omheen liggen.

De volgende dag gingen we weer terug naar Argentinië. We hebben een paar dagen in Mendoza doorgebracht. De streek waar 70% van de Argentijnse wijn wordt geproduceerd. Natuurlijk hebben we deelgenomen aan dé toeristenattractie hier: een fiets huren en langs allerlei wijngaarden fietsen om van de wijn te proeven. Verder hebben we een aquarium bezocht waar o.a. een zeeschildpad te zien was (arm dier :() en, omdat we sterk de behoefte hadden eens iets 'normaals' te doen, zijn we naar de bioscoop geweest. Tijdens de terugweg merkte Claire geschokt op: ´stel je voor dat je altijd films met ondertiteling moet kijken!´. Tja... De laatste avond in Mendoza stond ons een leuke verrassing te wachten. Jenny (een vriendin van Claire die ik in Pucon ontmoet heb) was namelijk geheel onverwacht ook in Mendoza gearriveerd! Samen zijn we lekker uit eten geweest en hebben we afgesproken dat we Jenny later in Salta weer zouden ontmoeten. Toen we de volgende dag op de bus naar Salta aan het wachten waren, kregen we een volgende verrassing. Edgar (een Mexicaanse man die we in Bariloche hebben ontmoet) zat namelijk in dezelfde bus en had hetzelfde hostel geboekt! Salta is een mooie stad, maar viel een beetje tegen. Alle mooie landschappen waar het mee adverteert bleken in feite namelijk een paar honderd kilometer verderop te liggen. Toen Jenny ook in Salta gearriveerd was besloten we dan ook meteen te vertrekken. In de dagen die volgden hebben we verschillende kleine dorpjes in de bergen bezocht (Humahuaca, Pumamarca, Iruya, Yavi). En hier begon het adembenemend hoog en mooi te worden. Als eerst zijn we naar El cierro de los siete colores geweest, oftewel de berg/heuvel met de 7 kleuren. Heel erg mooi! We wilden dezelfde dag nog een stuk verder reizen, maar wegens wegblokkades en een lekke band misten we de volgende bus en strandden we in Humahuaca. Wat echter een geluk was, want dit bleek een erg leuk, klein dorpje te zijn. En het bleek nog meer mooie heuvels te bevatten. Die natuurlijk allemaal beklommen moesten worden! Toen ik halverwege de eerste heuvel al naar adem aan het happen was, was ik even bang dat mijn conditie nu wel erg verslechterd was. Jenny en Claire hadden echter hetzelfde probleem en we bedachten dat het ademtekort waarschijnlijk aan de grote hoogte lag (bijna 3000m). Het is echt een stuk lastiger om genoeg zuurstof binnen te krijgen als je zo hoog bent! Maar de prachtige omgeving was de extra moeite om te ademen zeker waard. De volgende dag gingen we naar Iruya. De reis hier naartoe was al een vermakelijke activiteit op zich. De route gaat via smalle bergpaadjes. Deze dag was het nogal bewolkt, waardoor het zicht vrij beperkt was. Er waren 2 chauffeurs. Ik dacht dat dit was omdat de weg soms een beetje gevaarlijk was. Het bleek echter dat één van de chauffeurs een leerling was. Hij reed nogal langzaam, wat hem wat commentaar van de passagiers opleverde. Daarop besloot zijn begeleider het stuur over te nemen. Waarschijnlijk wilde hij even laten zien hoe het moest door superhard te rijden. Een paar passagiers moedigden dit luid juichend aan. De vrouw achter me schreeuwde echter dat ze bang was en zat met een bleek gezicht en dichtgeknepen ogen met haar gebedsketting te bidden. Intussen had een jongetje die aan de andere kant van het gangpad naast ons zat in een plastic zak overgeven en zat vrolijk heen en weer te zwaaien met deze zak. Wat wij natuurlijk angstig in de gaten hielden, want we wilden liever niet bedekt worden met zijn kots. Gelukkig kwamen we levend en kotsvrij aan in Iruya. Hier sliepen we bij een familie die een paar kamers verhuurden. Ik had hier een klein beschamend incidentje met een overlopende douchebak (je moest eerst een bak met water vullen en laten opwarmen voordat je kon douchen), aangezien ik niet helemaal doorhad hoe ik het water moest stoppen en al het water dus over mij, de badkamer en de gang heen gutste terwijl ik in paniek om Claire riep. Gelukkig werd mijn beschamende incident overtroffen door dat van de eigenaar van het huis (een overigens hele vriendelijke, lieve man) die zichzelf in een kamer opsloot toen hij de deurklink aan het repareren was en uiteindelijk pas na een uur bevrijd kon worden door de deur open te zagen. De reis terug van Iruya was ook een heel avontuur. Aangezien de dorpjes die we bezochten zo klein en afgelegen zijn (in de winter is Iruya soms weken niet te bereiken door onbegaanbare wegen) zijn er niet veel busverbindingen. Om het volgende dorp te bereiken werden we dus ergens in the middle of nowhere afgezet en moesten we maar hopen dat de juiste bus daar inderdaad langs zou komen. Gelukkig kwam deze binnen een uur al en konden we onze weg vervolgen naar Yavi. Hier hebben we een hiketocht gemaakt (samen met 2 straathonden) op zoek naar oude grotschilderingen. Deze hebben we helaas niet gevonden, maar de tocht was wel erg leuk met allerlei berggeiten die ons uit de verte nieuwsgierig gadesloegen voordat ze op werden gejaagd door een paar vossen (en de straathonden).

De dag erna was het dan eindelijk tijd om de grens naar Bolivia over te steken! Althans dat was het plan.. Er waren namelijk prostesten gaande in Bolivia en de protesteerders hadden de grens afgesloten. De douane adviseerde ons subtiel om de grens een paar meter verderop illegaal over te steken (wat veelvuldig gebeurde), maar dat leek ons niet het meest briljante plan. We brachten dus maar verplicht een extra nacht in Argentinië door. De volgende dag wachtten we tussen wolken rook van een vuur verderop, blaffende honden, schreeuwende mannen en veel vuurwerkknallen tot de grens open ging (dit klinkt overigens erger dan het was. Wij zaten gewoon rustig op de grond onze pastaresten van de avond ervoor op te eten ;)). Toen het eindelijk zo ver was renden we snel naar de loketten om de juiste stempels te verkrijgen. Vervolgens moesten we weer wachten aan de Boliviaanse kant van de grens omdat de protesteerders ons niet doorlieten. Na nog een uurtje wachten konden we onszelf snel door een hek wurmen toen we eindelijk mochten gaan. We hebben meteen een bus naar Tupiza gepakt waar we 2 dagen hebben gechilled en een toer hebben gezocht naar Salar de Uyuni, oftewel de zoutvlakten. Tot mijn vreugde bleek deze toer echter niet alleen om de zoutvlakten te gaan, maar om een heel nationaal park waar ik nog graag heen wilde. We vertrokken ´s ochtends vroeg met 2 jeeps vanuit het hostel. Samen met Jenny, Edgar en Claire hadden we een jeep met een eigen chauffeur (Ovid) en kok (Dolores). De toer duurde 4 dagen en we hebben heel veel mooie dingen gezien: gekleurde meren, lama´s, flamingo´s, zonsopgang op de zoutvlakten, woestijn, bergen, hotsprings, geysers, vulkanen, zoutkristallen. Ovid vertelde tussendoor interessante verhalen over de omgeving en zorgde voor een waar feestje door midden in de woestijn zijn diep gekoesterde Black Eyed Peas album luid af te spelen. Waarop wij natuurlijk niet anders konden reageren dan vrolijk te dansen. Dolores is een hele kleine vrouw, maar had zeker de broek aan in het gezelschap en kwam ons, tot ons grote ongenoegen, elke ochtend 20 minuten eerder wekken dan de chauffeurs hadden gezegd dat we moesten opstaan. Gelukkig verzachtte ze dit leed iets door ons te verwennen met scrammbled eggs of zelfs pannenkoeken voor ontbijt. ´s Nachts sliepen we in simpele, maar prima onderkomens. Het was prachtig om hier een klein nachtwandelingetje te maken. Het was dan wel ijskoud, maar zo mooi om alle sterren te zien! Echt ongelofelijk hoeveel sterren je kunt zien als je zelf niet omringd wordt door licht. Het leken er alleen maar meer te worden hoe langer ik omhoog keek. De laatste nacht sliepen we in een iets luxere accomodatie, waar zowaar een douche aanwezig was (zij het een koude), en waar alles van zout gemaakt was! Tijdens de toer hebben we 3 leuke Duitsers ontmoet, met wie we samen naar Sucre zijn gegaan. Alhoewel de bussen en de wegen hier duidelijk een stuk minder comfortabel zijn dan in Argentinie en Chili hebben we ons goed vermaakt tijdens de rit (ik vrees de andere passagiers iets minder ;)). Ik ben hier nu al bijna een week, en heb niet veel meer uitgevoerd dat wat door de stad slenteren. Maar dat komt vooral doordat ik al sinds ik Bolivia heb betreden me niet echt lekker voel (mijn lichaam en Bolivia lijken het niet zo goed met elkaar te kunnen vinden). Desondanks vind ik Sucre echt een geweldige stad! Er is om de hoek van het hostel een hele grote lokale markt met allerlei verse kruiden, groenten en fruitsappen. Alles is megagoedkoop (uitgebreide lunch voor 50 cent, cocktails voor 1 euro, ontelbare heerlijke cakes voor 1,50). En veel vrouwen lopen rond in traditionele kleren met lange vlechten. Er is hier echter ook een stuk meer armoede dan in Argentinie en Chili. Het zal ook wel komen door mijn niet optimale fysieke gesteldheid, maar ik had van de week even een emotioneel inzinkmomentje. Nadat ik van een meisje een tijdschrift had gekocht die voor en door kinderen is gemaakt die op straat moeten werken heb ik midden op het hoofdplein een potje zitten janken omdat het zo oneerlijk is dat wij het zo goed hebben in Nederland terwijl er hier zoveel kinderen moeten werken, oudere mensen bedelen om wat te eten te krijgen en vrouwen heel de stad doorsjouwen met kratten vol met groenten met een doek vastgebonden op hun rug. En dan ben ik nog in een vrij welvarende stad..

Maar goed. Inmiddels heb ik mezelf weer bij elkaar geveegd. De Duitsers, Edgar en Claire zijn vertrokken. Het plan is om in elk geval tot aan kerst samen met Jenny te reizen. We willen met kerst in Cuzco (Peru) zijn, waar we Claire ook weer zullen ontmoeten. Jenny en ik gaan morgen naar een dorpje in de buurt van Sucre om een markt te bezoeken en ´s avonds pakken we de bus naar La Paz. Vanmiddag heb ik nog een paar Spaanse taallessen. Het gaat al best ietjes beter met mijn Spaans. Tot mijn grote trots heb ik zelfs al 2 telefoongesprekken in het Spaans gevoerd! :P Gister heb ik trouwens iets bizars meegemaakt. Ik was met Jenny in een cafe met een Nederlandse eigenaar, met wie ik natuurlijk even Nederlands ging praten. Sinds ik Iguazu heb verlaten, heb ik echter praktisch geen Nederlands meer gesproken. En het was zo raar om dat nu ineens te doen. Ik vond mijn stem maar heel vreemd klinken in het Nederlands en begon zelfs te blozen (wat ik normaal alleen doe als ik iets probeer duidelijk te maken in krakkemikkig Spaans) :P.

Ik heb overigens niet veel foto´s van Sucre, aangezien ik elke keer niet echt de energie had om al die moeite te doen om een foto te nemen ;). Bovendien is internet hier nogal langzaam. Dus ook meer foto´s van Salar de Uyuni houden jullie tegoed.

Valparaiso en Santiago: http://www.mijnalbum.nl/Album=ITFCVCXD
Mendoza: http://www.mijnalbum.nl/Album=VFPC8TWO
Salta en (vooral) omgeving: http://www.mijnalbum.nl/Album=K7L77HDF

Knuffel,
Eefje