De beklimming
Blijf op de hoogte en volg Eefje
06 November 2013 | Chili, Valparaíso
Het is nog niet zo lang geleden dat ik mijn vorige blog schreef, maar het lijkt alweer eeuwen terug. De afgelopen 2 weken zijn wel te kenmerken met ´beklimming´. Het begon in Bariloche, waar ik samen met Claire (het Engelse meisje) was. Bariloche is omgeven door prachtige meren en bergen. Natuurlijk besloten we meteen één van deze bergen te beklimmen. Op de top aangekomen konden we van een mooi uitzicht over verschillende meren genieten. De dag erna gingen we in één van deze meren kayakken. Claire had het beangstigende bericht gehoord dat de tocht 28 km zou zijn. Gelukkig viel het allemaal mee en gingen we slechts 6 km kayakken, met een pauze tussendoor op een strandje. Daar kregen we maté en de beste croissants die ik in Zuid-Amerika heb geproefd. Claire en ik vonden dat we Bariloche niet konden verlaten zonder in een van de meren te hebben gezwommen. Onder bewonderende blikken van de overige aanwezigen (het water was namelijk ijskoud) namen we dus een snelle duik in het water, om er nog sneller weer uit te rennen.
We hadden bustickets gekocht om de volgende dag naar Mendoza te gaan, hét wijngebied van Argentinie. Die avond ontdekten we echter dat er een Oktoberfestival zou zijn, waar we niet echt zin in hadden, en herinnerde ik me ineens weer dat ik had bedacht om naar Chili te gaan. De ochtend erna stonden we dus extra vroeg op en na wat gedoe konden we onze bustickets gelukkig omruilen voor een tripje naar Pucón in Chili. We moesten echter wel een dag extra in Bariloche blijven, die we al lezend en ijsetend hebben doorgebracht op een grasveldje in de zon.
Claire had eerder een paar mensen ontmoet die ook in Pucón waren en die hadden geregeld dat we in hetzelfde hostel konden blijven. Daar aangekomen werden we meteen uitgenodigd voor een BBQ in het hostel inclusief wijn, bier en pisco (het nationale drankje van Chili en van Peru. Er is nog een discussie gaande tot welk land het behoort, ik ben in elk geval blij dat ik het straks in Peru weer kan drinken!). Daarna gingen we met het hele hostel naar een bar in de buurt. De volgende ochtend was ik iets minder blij met mijn enthousiaste deelname aan het pisco drinken, gelukkig had de rest van de groep ook nogal een kater. Samen slenterden we naar de supermarkt om een ontbijt te fixen. In de supermarkt werd mijn humeur een stuk beter toen ik ontdekte dat ze een mega chocolade afdeling hadden. Dat kon ik na weken van goede-chocola-deprivatie wel gebruiken! Toen ik op de terugweg eens om me heen keek bedacht ik me dat het toch wel heel raar is dat ik in november in m´n korte broek rondloop en een vulkaan zie wanneer ik boodschappen ga doen. Na een goed anti-kater ontbijt gingen we op weg naar een waterval in de buurt. De weg ernaar toe was nogal steil en modderig en wellicht niet de meest ideale weg om te bewandelen met een lichte kater, maar we hebben het allemaal overleefd. De waterval was midden in een jungle-achtige omgeving (waar het superlekker rook. Precies zo als de bush in Burgers´ Zoo, ze hebben hun huiswerk goed gedaan daar!). Het was een idioot grote waterval van 90 meter hoog en supermooi. Na de steile, modderige weg terug omhoog beklimd te hebben zijn we in een grasveldje gaan liggen om energie op te doen voor de 1-uur durende terugweg naar het hostel.
Zaterdag (denk ik, ik raak het gevoel voor dagen en data een beetje kwijt hier) gingen Claire en ik op excursie naar hét toeristentrekpunt in Pucón: Vulkaan Villa Ricca. We zouden 1400 meter klimmen om de top op 2860 meter hoogte te bereiken. De heenweg zou zo´n 5 uur duren, de terug weg 1 uur. Op de terugweg zouden we namelijk niet gaan lopen, maar de vulkaan af sleeen. Voor velen van jullie klinkt dit waarschijnlijk erg leuk. Ik stond echter doodsangsten uit. Ik ben niet zo goed met grote snelheden en in het hostel had ik gehoord dat je je ijshouweel als rem moest gebruiken. Ik zag het al gebeuren dat ik (net als een kamergenootje) de ijshouweel per ongeluk in mijn been zou planten i.p.v. in de sneeuw. Tijdens het beklimmen van de vulkaan was ik me dan ook voornamelijk zorgen aan het maken over hoe ik weer beneden moest komen. En over het probleem van mijn volle blaas. Zoals je je kunt voorstellen zijn er op een vulkaan namelijk weinig wc´s te vinden. Tijdens het eerste pauzepunt waren er gelukkig nog een paar rotsblokken waar ik achter kon klauteren. Toen ik daar eenmaal was, was ik voor het eerst in mijn leven blij met mijn zwakke blaas. Ik was er namelijk helemaal alleen, er was geen geluid te horen en ik had een prachtig uitzicht! Vol goede moed en met het besluit dat ik vooral maar niet meer naar beneden (want dan zag ik hoe idioot steil het was) of naar boven (want dan zag ik hoe idioot steil het nog zou worden) zou kijken, ging ik weer op weg. Een paar uur later werden we dan eindelijk aan de top verwelkomd door vlagen rook en de stank van zwavel. En natuurlijk een prachtig uitzicht! Ik kon er echter niet erg van genieten, want moest alweer als een malle naar de wc. Op de top van een vulkaan is het echter vrij lastig om een beschut plekje te vinden. Claire en ik besloten maar om snel naar het andere eind van de krater te gaan voordat de mensenmassa (nogal veel mensen hadden besloten om vandaag maar eens een vulkaan te gaan beklimmen) daar zou aankomen en elkaar te dekken. Dit leverde vrij hilarische situaties op en alweer een prachtig wc-uitzicht! Na de krater en het uitzicht nog wat bewonderd te hebben was het moment van de afdaling toch echt daar. Ik hoopte dat we eerst een stuk lopend naar beneden zouden gaan, maar nee, we werden geacht vanaf helemaal bovenaan naar beneden te sleeen. Het huilen stond me nader dan het lachen terwijl ik mijn groepsgenoten in de afgrond zag verdwijnen. Maar er zat niks anders op dan ze te volgen.. De eerste sleeroute vond ik maar eng en ik brak half m´n been in een poging af te remmen. Maar al snel vond ik het geniaal! Het is best bizar om op je kont keihard een vulkaan af te glijden terwijl je van een uitzicht van nog meer vulkanen, bergen en meren kunt genieten.
De dag erna vonden dat we rust hadden verdiend en hebben we op het strand gelegen en ook nog een paar zware dagtaken vervuld zoals een mail versturen, een hostel zoeken en boodschappen doen. Maandag gingen we naar het nationaal park om een hike te doen langs drie verschillende meren. Aangezien we de vulkaan beklimmen niet zo´n uitdaging vonden (terwijl er schijnbaar zelfs volwassen mannen zijn die het huilend opgeven) dachten we dat het een rustig, vermakelijk dagje zou worden. In het park bleek het echter één grote klim omhoog te zijn. Compleet bezweet en uitgeput bereikten we het eerste meer. Daar besloten we onszelf te belonen met een natuurlijke duik in het water. Na deze verfrissende pauze was de rest van de tocht een stuk minder zwaar. Onderweg kwamen we nog een paar mooie watervallen en heel veel gekko´s tegen. Ook zagen we kevers in hele mooie kleuren en de grootste spin die ik in heel mijn leven heb gezien!
´s Avonds pakten we de bus naar Valparaiso. Een kuststadje naast Santiago. Je zou denken dat het beklimmen van dingen voorbij is nu we weer in een stad zijn, maar niks is minder waar! Valparaiso is namelijk gebouwd op verschillende heuvels. Normaliter kan je deze bestijgen met een soort van roltrappen. Momenteel is er echter een staking, waardoor de roltrappen niet te gebruiken zijn. Dat betekent dus weer veel gewandeld voor ons. Maar daarmee kunnen we ons excessieve chocoladegebruik tenminste verantwoorden ;). We hadden een hostel uitgekozen dat een ontbijt van huisgemaakt brood, jam en vers fruit beloofde en mochten meteen aan dit heerlijke ontbijt aanschuiven toen we om 8 uur ´s morgens aankwamen. Daarna hebben we met een Amerikaanse jongen het huis van de dichter Pablo Neruda bezocht. Omdat we niet echt geslapen hadden in de nachtbus zijn we toen maar een dutje gaan doen en hebben uitgebreid geluncht. We hebben dus nog niet veel van Valparaiso gezien, maar vanmiddag gaan we een stadswandeling doen. Morgen gaan we weer verder op pad. We twijfelen nog tussen drie verschillende bestemmingen, dus wat het is geworden horen jullie de volgende keer wel!
Foto´s van Puerto Madryn en Bariloche: http://www.mijnalbum.nl/Album=7VJN3UDL
Foto´s van Pucón: http://www.mijnalbum.nl/Album=QU8JDGI7
Liefs,
Eefje
p.s. Ik houd er niet zo van om het steeds op Facebook te posten als ik een nieuwe blog heb. Dus mocht je het wel willen weten als er wat nieuws staat, dan kan je je hier links, onder het kopje ´blijf op de hoogte´, aanmelden voor de mailinglijst.
We hadden bustickets gekocht om de volgende dag naar Mendoza te gaan, hét wijngebied van Argentinie. Die avond ontdekten we echter dat er een Oktoberfestival zou zijn, waar we niet echt zin in hadden, en herinnerde ik me ineens weer dat ik had bedacht om naar Chili te gaan. De ochtend erna stonden we dus extra vroeg op en na wat gedoe konden we onze bustickets gelukkig omruilen voor een tripje naar Pucón in Chili. We moesten echter wel een dag extra in Bariloche blijven, die we al lezend en ijsetend hebben doorgebracht op een grasveldje in de zon.
Claire had eerder een paar mensen ontmoet die ook in Pucón waren en die hadden geregeld dat we in hetzelfde hostel konden blijven. Daar aangekomen werden we meteen uitgenodigd voor een BBQ in het hostel inclusief wijn, bier en pisco (het nationale drankje van Chili en van Peru. Er is nog een discussie gaande tot welk land het behoort, ik ben in elk geval blij dat ik het straks in Peru weer kan drinken!). Daarna gingen we met het hele hostel naar een bar in de buurt. De volgende ochtend was ik iets minder blij met mijn enthousiaste deelname aan het pisco drinken, gelukkig had de rest van de groep ook nogal een kater. Samen slenterden we naar de supermarkt om een ontbijt te fixen. In de supermarkt werd mijn humeur een stuk beter toen ik ontdekte dat ze een mega chocolade afdeling hadden. Dat kon ik na weken van goede-chocola-deprivatie wel gebruiken! Toen ik op de terugweg eens om me heen keek bedacht ik me dat het toch wel heel raar is dat ik in november in m´n korte broek rondloop en een vulkaan zie wanneer ik boodschappen ga doen. Na een goed anti-kater ontbijt gingen we op weg naar een waterval in de buurt. De weg ernaar toe was nogal steil en modderig en wellicht niet de meest ideale weg om te bewandelen met een lichte kater, maar we hebben het allemaal overleefd. De waterval was midden in een jungle-achtige omgeving (waar het superlekker rook. Precies zo als de bush in Burgers´ Zoo, ze hebben hun huiswerk goed gedaan daar!). Het was een idioot grote waterval van 90 meter hoog en supermooi. Na de steile, modderige weg terug omhoog beklimd te hebben zijn we in een grasveldje gaan liggen om energie op te doen voor de 1-uur durende terugweg naar het hostel.
Zaterdag (denk ik, ik raak het gevoel voor dagen en data een beetje kwijt hier) gingen Claire en ik op excursie naar hét toeristentrekpunt in Pucón: Vulkaan Villa Ricca. We zouden 1400 meter klimmen om de top op 2860 meter hoogte te bereiken. De heenweg zou zo´n 5 uur duren, de terug weg 1 uur. Op de terugweg zouden we namelijk niet gaan lopen, maar de vulkaan af sleeen. Voor velen van jullie klinkt dit waarschijnlijk erg leuk. Ik stond echter doodsangsten uit. Ik ben niet zo goed met grote snelheden en in het hostel had ik gehoord dat je je ijshouweel als rem moest gebruiken. Ik zag het al gebeuren dat ik (net als een kamergenootje) de ijshouweel per ongeluk in mijn been zou planten i.p.v. in de sneeuw. Tijdens het beklimmen van de vulkaan was ik me dan ook voornamelijk zorgen aan het maken over hoe ik weer beneden moest komen. En over het probleem van mijn volle blaas. Zoals je je kunt voorstellen zijn er op een vulkaan namelijk weinig wc´s te vinden. Tijdens het eerste pauzepunt waren er gelukkig nog een paar rotsblokken waar ik achter kon klauteren. Toen ik daar eenmaal was, was ik voor het eerst in mijn leven blij met mijn zwakke blaas. Ik was er namelijk helemaal alleen, er was geen geluid te horen en ik had een prachtig uitzicht! Vol goede moed en met het besluit dat ik vooral maar niet meer naar beneden (want dan zag ik hoe idioot steil het was) of naar boven (want dan zag ik hoe idioot steil het nog zou worden) zou kijken, ging ik weer op weg. Een paar uur later werden we dan eindelijk aan de top verwelkomd door vlagen rook en de stank van zwavel. En natuurlijk een prachtig uitzicht! Ik kon er echter niet erg van genieten, want moest alweer als een malle naar de wc. Op de top van een vulkaan is het echter vrij lastig om een beschut plekje te vinden. Claire en ik besloten maar om snel naar het andere eind van de krater te gaan voordat de mensenmassa (nogal veel mensen hadden besloten om vandaag maar eens een vulkaan te gaan beklimmen) daar zou aankomen en elkaar te dekken. Dit leverde vrij hilarische situaties op en alweer een prachtig wc-uitzicht! Na de krater en het uitzicht nog wat bewonderd te hebben was het moment van de afdaling toch echt daar. Ik hoopte dat we eerst een stuk lopend naar beneden zouden gaan, maar nee, we werden geacht vanaf helemaal bovenaan naar beneden te sleeen. Het huilen stond me nader dan het lachen terwijl ik mijn groepsgenoten in de afgrond zag verdwijnen. Maar er zat niks anders op dan ze te volgen.. De eerste sleeroute vond ik maar eng en ik brak half m´n been in een poging af te remmen. Maar al snel vond ik het geniaal! Het is best bizar om op je kont keihard een vulkaan af te glijden terwijl je van een uitzicht van nog meer vulkanen, bergen en meren kunt genieten.
De dag erna vonden dat we rust hadden verdiend en hebben we op het strand gelegen en ook nog een paar zware dagtaken vervuld zoals een mail versturen, een hostel zoeken en boodschappen doen. Maandag gingen we naar het nationaal park om een hike te doen langs drie verschillende meren. Aangezien we de vulkaan beklimmen niet zo´n uitdaging vonden (terwijl er schijnbaar zelfs volwassen mannen zijn die het huilend opgeven) dachten we dat het een rustig, vermakelijk dagje zou worden. In het park bleek het echter één grote klim omhoog te zijn. Compleet bezweet en uitgeput bereikten we het eerste meer. Daar besloten we onszelf te belonen met een natuurlijke duik in het water. Na deze verfrissende pauze was de rest van de tocht een stuk minder zwaar. Onderweg kwamen we nog een paar mooie watervallen en heel veel gekko´s tegen. Ook zagen we kevers in hele mooie kleuren en de grootste spin die ik in heel mijn leven heb gezien!
´s Avonds pakten we de bus naar Valparaiso. Een kuststadje naast Santiago. Je zou denken dat het beklimmen van dingen voorbij is nu we weer in een stad zijn, maar niks is minder waar! Valparaiso is namelijk gebouwd op verschillende heuvels. Normaliter kan je deze bestijgen met een soort van roltrappen. Momenteel is er echter een staking, waardoor de roltrappen niet te gebruiken zijn. Dat betekent dus weer veel gewandeld voor ons. Maar daarmee kunnen we ons excessieve chocoladegebruik tenminste verantwoorden ;). We hadden een hostel uitgekozen dat een ontbijt van huisgemaakt brood, jam en vers fruit beloofde en mochten meteen aan dit heerlijke ontbijt aanschuiven toen we om 8 uur ´s morgens aankwamen. Daarna hebben we met een Amerikaanse jongen het huis van de dichter Pablo Neruda bezocht. Omdat we niet echt geslapen hadden in de nachtbus zijn we toen maar een dutje gaan doen en hebben uitgebreid geluncht. We hebben dus nog niet veel van Valparaiso gezien, maar vanmiddag gaan we een stadswandeling doen. Morgen gaan we weer verder op pad. We twijfelen nog tussen drie verschillende bestemmingen, dus wat het is geworden horen jullie de volgende keer wel!
Foto´s van Puerto Madryn en Bariloche: http://www.mijnalbum.nl/Album=7VJN3UDL
Foto´s van Pucón: http://www.mijnalbum.nl/Album=QU8JDGI7
Liefs,
Eefje
p.s. Ik houd er niet zo van om het steeds op Facebook te posten als ik een nieuwe blog heb. Dus mocht je het wel willen weten als er wat nieuws staat, dan kan je je hier links, onder het kopje ´blijf op de hoogte´, aanmelden voor de mailinglijst.
-
06 November 2013 - 17:51
José :
Tjeetje Eefje, ik word er helemaal stil van als ik lees en zie wat je allemaal beleeft en onderneemt. Ik vind het geweldig en ik ben meer dan trots op je. Dikke knuffel -
06 November 2013 - 19:15
Astrid:
Hey Eefje wat super leuk om te lezen. en wat goed wat je allemaal doet. Oh jee ik kan me zo goed voorstellen hoe eng dat geweest moet zijn van die vulkaan af sleeen brrrr . Je doet alles toch maar mooi. Ik heb net ook eindelijk foto's gezien, mooi zeg nog van die gele vlinders. brr dat ene hoefde ik niet te weten de grootste s... ieee bah. Wat heerlijk om te lezen dat je zo geniet van alles. Ik word er gewoon blij van en ook van de foto's . dikke kus. -
06 November 2013 - 19:20
Astrid:
Hier was ik weer . bekeek nu de foto's van dit bericht . EEFJE toch moest je nu echt een foto maken van die s.... ik schrik me het apezuur bah hoe verdring ik dat nu. Maar moet ook nog even kwijt machtig mooi dat plas uitzicht gaaf zeg. En ik dacht dat je een vulkaan beklom maar ik wist niet dat er sneeuw op lag echt heel mooi. Super dat je ons laat delen met wat jij meemaakt kusss -
06 November 2013 - 21:58
Zef:
Super vet Eef! Goed bezig met alles wat je onderneemt! X Zef -
07 November 2013 - 11:11
Marjan:
HOI STEVE! Echt supervet allemaal! De foto's zijn ook echt mooi! Vooral die bananenfoto ;). En volgens mij zou ik ook doodsangsten uitstaan als ik op een sleetje van zo'n vulkaan af moest :P. LEUK! Kusjes en miss you! -
07 November 2013 - 13:09
Hennie:
Geweldig EEFJE, Wat je allemaal mee maakt, ik wist niet dat jij zo sportief bent. Leuk om een stukje van je reis mee te maken. Tot het volgende verslag. Dkus Hennie -
07 November 2013 - 14:03
Nienke:
Hey Eef!
Woooooow wat een activiteiten onderneem je en wat een natuur heb je om je heen. Geweldig! Ik ben jaloers! En dat je het zo nog maar even allemaal onderneemt, ik ben trots op je hoor. Van vulkanen sleeën, trektochten maken, al die busreizen ondernemen, pfoewie. Helaas heb ik niet zo'n mooi plasuitzicht als jij. Was het niet heel erg koud om zo te plassen omringd door sneeuw? Je had vast een bevroren kont:p Ik kijk all uit naar je volgende verslag. Xx -
17 November 2013 - 16:02
Camille:
Eef, wat is het geweldig om al je avonturen te lezen en je foto's te bekijken. Ik word er echt een beetje jaloers van :p en zo tof dat je van een vulkaan afgegleden bent, kan me niet voorstellen hoe spannend dat is! Ben benieuwd naar je volgende verhaal en heb me uiteraard aangemeld voor de mailinglijst ;) xx -
18 November 2013 - 13:26
Titus:
Super mooi om te lezen wat je allemaal meemaakt. Ik dacht even tijdens het lezen over dat sleeën, van stel je niet aan, maar toen ik de foto's van die berg zag moest ik wel even slikken. Knap! En gelukkig toch heel mooi wanneer je er zonder kleerscheuren vanaf komt. Geniet er van! -
18 November 2013 - 15:35
Nicole:
Wouw wouw wouw gaaaaaaf zeg!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
