De Amazone

De afgelopen 2 weken heb ik in de Amazone doorgebracht, wat vrij geweldig was! Maar laat ik het verhaal chronologisch beginnen.

Na nieuwjaarsdag hebben Jenny en ik een supermooie hiketocht naar een meer in de bergen gemaakt. Daarna gingen we naar de kust van Peru. We wisten dat ons afscheid ergens die week zou zijn, maar het kwam onverwachts snel de volgende dag al. Alex vertrok de volgende dag namelijk richting Iquitos. Dit is een stad die midden in de Amazone ligt. Het is de verst afgelegen stad ter wereld die niet via de weg te bereiken is. Aangezien het dus nogal een excursie is om er te komen, wilde ik dat liever niet alleen doen en besloot ik met Alex mee te gaan. Gelukkig vertrok de bus pas in de namiddag. 's Morgens hebben Jenny en ik ruïnes in de buurt bezocht, waar we een interessante rondleiding kregen. Daarna hebben we voor de laatste keer samen geluncht in een café dat, heel toepasselijk, Chocolate heette.

Op weg naar Iquitos maakten Alex en ik een tussenstop om naar pre-inca ruïnes in Kuélap te gaan. We gunden onszelf een nachtje in een hostel i.p.v. in een bus en gingen de volgende ochtend weer vroeg op weg naar het busstation. Tot onze schrik stond daar geen grote tourbus, maar een minivan op ons te wachten. Hier werden we samen met 20 Peruanen in gepropt en de ruim 10 uur durende reis kon beginnen. Het was nog niet eens zo oncomfortabel als gedacht. Althans, totdat de laatste 2 uur aanbraken... Bij een overstap naar een ander minibusje zaten we op de eenalaatste rij met achter ons een gezin met 2 kinderen op schoot en een ander koppel. Niet lang na vertrek begon de moeder over te geven. Haastig werden er plastic zakjes van de chauffeur naar achteren doorgegeven. Toen de moeder al een halve plastic zak gevuld had, begon haar dochtertje haar met de meest weerzinkwekkende braakgeluiden bij te vallen. Niet echt prettig, aangezien haar hoofd zich vlak achter het mijne bevond. Alsof dit niet genoeg was werd de andere vrouw die achter ons aan zat ook wagenziek. De rest van de reis hebben Alex en ik op het puntje van onze stoel doorgebracht met een sjaal voor onze neus, terwijl we aan het duimen waren dat iedereen genoeg plastic zakjes had en goed zou mikken. Gelukkig kwamen we kotsvrij aan in Yurimaguas.

Het klimaat hier was al een stuk anders. Warm en vochtig. Met een soort tuktuk gingen we naar een vrij fancy hostel. Er lag zelfs een schone handdoek op onze bedden! Vol vreugde om deze verwennerij (een stuk beter dat het microvezel ding ten grootte van een theedoek dat zich normaliter mijn handdoek noemt) sprong ik onder de douche. De volgende dag wilden we vroeg opstaan om een boot te zoeken waar we mee naar Iquitos konden varen. I.p.v. een duur cruiseschip wilden we meevaren op een cargoboot. We hadden gehoord dat je hier voor 100 sol je eigen hangmat mocht ophangen en in 3 tot 5 dagen in Iquitos zou arriveren. Ineens zag ik echter een berichtje van Edgar dat hij ook in Yurimaguas was, al een boot gevonden had en een plekje voor ons vrij hield!
Ik weet niet wat ik precies van de boot verwacht had, maar dit in elk geval niet. Alle vracht lag buiten op het schip. Op het benedendek was de keuken en lagen zo'n 200 mensen in hun hangmat. Op het bovendek, waar wij sliepen, hingen al zo'n 120 andere hangmatten. Met daaronder ieders bagage. Zoals gebruikelijk speelde iedereen zijn eigen muziek luidop af, kleine kinderen renden rond en het was één en al chaos. Vijf uur later dan gepland vertrok het schip uit de haven. We wisten één van de twee beschikbare houten bankjes op ons dek te veroveren en hebben daar heel de avond gekletst. Ook al lagen we hutjemutje naast elkaar met alle hangmatten, we hadden toch nog een beetje privacy doordat we muskietennetten gebruikten. En de eerste nacht was ik verrast door de soort van comfortabelheid van slapen in een hangmat. We werden echter bruut uit onze slaap gehaald door de kapitein die op ons hoofd tikte om onze tickets te controleren. En opnieuw door een soort sirene om 7 uur 's ochtends die ons indiceerde dat het tijd was voor het ontbijt. Met ons Tupperware trommeltje moesten we in de lange, lange rij wachten om ons ontbijt van pap en brood te krijgen. Dit ging 3x per dag zo: bel, rij, eten. De rest van de tijd brachten we voornamelijk in onze hangmatten door terwijl we keken naar de Amazone die langzaam aan ons voorbijtrok. Een beeld dat gelukkig nooit verveelt.

Na 3 dagen kwamen we aan in Iquitos. Hier hebben we onder andere een vlinderboerderij en het 'apeneiland' bezocht. Op beide plekken werden we enthousiast begroet door apen die over ons heen klommen en zich plotseling uit een boom op je hoofd lieten vallen. Daarnaast zijn we naar de lokale markt geweest. Waar (helaas) veel exotisch eten werd verkocht, zoals rupsen, alligators en zeeschildpadden.

Alex en ik wilden graag de jungle in. We wilden niet naar één van de toeristische, luxe junglelodges in de buurt en besloten met het vliegtuig naar een minder toeristisch deel van de Amazone te gaan. Alleen wij en een gids. We zouden een paar dagen bij een lokale stam slapen en een paar dagen kamperen. De vlucht was kort en met een prachtig uitzicht over de Amazone. Het is echt ongelofelijk groot! Duizenden bomen met de bruine rivier die er doorheen slingert. Na het vliegtuig gingen we met de boot naar San Mateo, het dorpje waar we de eerste nachten zouden slapen. De bootreis zou 6 uur duren. De zon brandde aan de hemel en we waren dan ook blij te zien dat de boot een dak had. We waren zelfs al aan het fantaseren dat we onze hangmatten erin konden ophangen. Toen zagen we echter dat Israël, onze gids, al onze bagage in een bootje achter deze boot laadde. Een klein, laag bootje met één houten bankje en zonder dak... Israël zei dat we onze hoeden maar moesten pakken voor de zon. Wat een goed idee was, zij het dat we die niet hadden. Gelukkig kwam er niet veel later een wolk voor de zon en met het briesje door de (niet zo snelle) vaart die we maakten was het best prima. Na een paar uur bood Israël ons zijn plek voorin de boot aan en konden we languit liggend van de natuur om ons ons heen genieten. We zagen onder andere papegaaien en tucans voorbij vliegen en spotten apen in de bomen. Best stom, maar het was moeilijk te beseffen dat we nu echt in het wild waren en de dieren hier niet door een of andere reservaateigenaar waren geplaatst. Na een paar uur serieus gefantaseerd te hebben over welke boom het meest geschikt was om een boomhut in te bouwen en de decoratie van de hut te bespreken werden Alex en ik nogal melig. Nadat Alex een paar keer een verkeerde vogel voor een tucan aanzag, lagen we 10 minuten in de slappe lach door alles, van mug tot papegaai, als een tucan aan te wijzen. Gelukkig kwamen we niet veel later aan. De eigenaar van het tourbureau had ons verteld dat we bij een vrij primitieve stam zouden blijven waar de meeste vrouwen halfnaakt rondliepen, veel mensen gezichtstatoeages hadden en ze met pijl en boog jaagden. Dit bleek wat overdreven. Het was een stuk ontwikkelder dan verwacht en pas op de laatste dag zag ik één vrouw met een tatoeage rondlopen. We kregen een houten huisje toegewezen en wat heerlijke verse vis als avondmaal.

De volgende dag gingen we met de boot dieper de Amazone in. We zagen otters (die een raar paardachtig geluid maken), megaspinnen, veel apen, papegaaien en een wilde hond. Tot ons lichte verdriet werd één van de apen door Mario, onze gastheer in het dorp, neergeschoten. Fascinerend keken we toe hoe hij van planten binnen 5 minuten een rugzak in elkaar had geknutseld om de aap naar huis te dragen. Daar volgden we het hele proces van de bereiding van de de aap (in vuur gooien zodat de vacht wegbrandt, in de rivier wassen en rest van de vacht eraf schrapen, in veel stukken snijden, ingewanden eruit halen en rest van de aap in een pan boven het vuur). We waren niet echt gewillig om de aap te eten, maar Israël wist toch een stuk in m'n mond te proppen. Ik kan het niet echt aanbevelen... Al onze maaltijden aten we bij Mario en zijn familie. Hun huis is heel knus met een barbecue, kaarsen en hangmatten. De mensen in het dorp lijken vooral veel in hun hangmat te chillen, alleen onderbroken door te eten. En natuurlijk als het eten op is door te vissen en jagen. Douchen doen ze in de Amazone. Vlak naast de plek waar een uur eerder nog apen- en visingewanden waren gedumpt namen Alex en ik dus ook maar een 'douche'. Niet geheel gerustgesteld door Israël die vanaf de wal aan het vertellen was over piranha's en hoe zijn hond ooit was opgegeten door een anaconda toen ze samen aan het zwemmen waren..

Na 2 nachten in San Mateo te hebben geslapen, gingen we samen met Israël, Mario, Sarah (de vrouw van Mario) en Wayne (Sarah's broer) kamperen. Om de één of andere reden vaarden we eerst 2,5 uur voordat we een kampplek zochten. We gingen een zijtak van de rivier op. De rivier is daar een stuk smaller en doordat de grond los is van alle regen, waren er veel bomen over de rivier gevallen. Elke 20 meter kwamen we wel weer een boom tegen en moesten we plat op de bodem van de boot liggen om eronder door te kunnen. En als dat niet ging gingen de mannen aan de slag met hun kapmessen. Zelfs de meest grote bomen, waarvan het me onvoorstelbaar leek dat we die konden passeren, wisten ze aan de kant te krijgen. Toen we eindelijk een kampeerplek vonden gingen de mannen weer aan de slag met hun kapmessen. Ik probeerde ook een poging te doen om een klein boompje om te hakken. Tot hilariteit van Sarah, die me keihard stond uit te lachen. Ik slaagde er namelijk niet echt in en heb het boompje uiteindelijk maar omver getrapt :p. Terwijl Alex en ik in de regen stonden toe te kijken, bouwden de anderen in een kwartier een heel kamp. Ongelofelijk hoe slim ze alles uit de natuur gebruiken. Alhoewel we (gelukkig) wel plastic zeil hadden om op en onder te liggen. Het dak van de 'keuken' (de enige, maar natuurlijk onmisbare, bijdrage van Alex en mij aan het kamp) was echter van palmbladen gemaakt, wat prima werkt! Binnen 5 minuten zat er al een eng insect aan de binnenkant van ons muskietennet. Geruststellend zei ik tegen Alex dat die vast niks deed, want enge, giftige beesten komen alleen ver weg voor. Toen realiseerde ik meineens dat ik momenteel vrij weg ben, en in de amazone.. Maar kalm wisten we het beest naar buiten te manouvreren.

's Avonds gingen we met de boot op zoek naar kaaimannen. Helaas hebben we die niet gevonden. Wel een baby boa constrictor en mega padden. En ik heb hem niet gezien, maar Israel zag ook een schorpioenspin op mijn hoofd zitten. Die hij er vrij hardhandig vanaf sloeg :p. Die nacht sliep ik niet echt geweldig met alle geluiden van rondsluipende dieren. Ik zweer dat ik iets hoorde ademen aan de andere kant van mijn muskietennetje! 's Morgens heel vroeg hoorde ik geweerschoten en toen ik opstond lag het resultaat van deze schoten op het vuur te braden. Na het ontbijt gingen we weer de jungle in. Sarah leerde ons handwaaiers vlechten van planten terwijl Mario weer op apenjacht uit was. Wayne was wat vooruit gelopen en ineens hoorden we hem schreeuwen. Alex en ik begrepen er niet veel van, maar Israël snelde vooruit. Wayne bleek gebeten te zijn door een spin (dat krijg je ervan als je op blote voeten door de jungle loopt ;)). Behendig sloeg Israël de spin dood met z'n kapmes en gebruikte een sap uit diens lijf als tegengif. Wayne had duidelijk veel pijn en ging tegen een boom rusten. Intussen schoot Israël een vogel neer voor de lunch en plukten Mario en ik de vogel kaal (wat verrassend makkelijk gaat!). Alex en ik vroegen ons hardop af of er niet meer spinnen zouden zitten op de plek waar iedereen nu zo rustig zat te chillen. Israël antwoordde onverschillig dat er waarschijnlijk een nest in de boom zat. Waarop wij er toch maar op aanstuurden om maar weer eens richting het kamp te gaan. Gelukkig kon Wayne gewoon lopen en werd hij niet ziek.

Terug in San Mateo heeft Sarah ons nog geleerd kralenarmbandjes te maken. Waarbij ze ons weer telkens hartelijk uitlachte aangezien we nogal langzaam waren vergeleken met haar. De volgende dag op de boot terug naar het stadje van waaruit het vliegtuig vertrok zagen we rivierdolfijnen zwemmen. Zelf hebben we ook nog even een duik genomen en 5 uur later kwamen we roodverbrand aan. Het vliegtuig vertrok pas de volgende ochtend. Die nacht sliepen we in het vieste hostel met schimmelmatrassen en -muren. Aangezien we daar niet al te veel tijd wilden doorbrengen zaten we veel buiten, wat me zo 200 zandvliegbijten opleverde in een uurtje. Maar dat bood een mooie gelegenheid om m'n zelfbeheersing in niet te krabben te oefenen!

De volgende middag kwamen we weer aan in Iquitos en kon ik na een week van alleen Amazone-douches en 72 uur in hetzelfde shirt doorgebracht te hebben eindelijk de Amazone van me af spoelen!

Inmiddels ben ik (zonder Alex :() in Ecuador. Daar vertel ik echter de volgende keer wel over, want dit verslag is al veel te lang.

Oeh, ik ben er zowaar eens in geslaagd foto's te uploaden!
(Astrid, misschien wil je de laatste foto´s liever overslaan ;)). http://www.mijnalbum.nl/Album=7BIJUPXX

En Alex´s foto´s: http://www.mijnalbum.nl/Album=IKV4DNTU

Liefs, Eefje