Watervallen, heuvels en walvissen

Het reizen is nu echt begonnen. En dat heb ik geweten. Op het moment van schrijven heb ik er al zo'n 80 uur in de bus opzitten. Gelukkig zijn de bussen vrij luxe. Je krijgt al je maaltijden in de bus en met een beetje geluk zelfs een dekentje en champagne! De stoelen zijn ook erg comfortabel. Althans, het eerste uur...

Maar goed, Buenos Aires heb ik alweer een tijdje terug verlaten. Ik heb daar nog wat tangolessen gevolgd, een paar wijken bezocht, een beetje cultureel gedaan en lekker uit eten geweest. In de laatste week van mijn taalcursus ontmoette ik een vrouw die toevallig ook uit Nijmegen kwam en die wel mee wou naar de watervallen van Iguazu, waar ik erg blij mee was! Op de dag van vertrek had ik een licht emotioneel afscheid van mijn gastmoeder en huisgenoot en natuurlijk weer lichte paniek om al m'n spullen in m'n tas te krijgen. Maar ik was deze keer iets georganiseerder dan in NL en vertrok ruim op tijd naar het centrale busstation. Wat maar goed was ook. Na een halfuur zat ik me namelijk vertwijfeld af te vragen waar dat busstation toch bleef en toen ik ineens het centrum zag verschijnen wist ik dat ik iets fout had gedaan. Dit werd bevestigd door de geschokte blik van de vrouw aan wie ik vroeg wanneer we bij het busstation aankwamen. Schijnbaar had ik er een paar haltes eerder uitgemoeten. Maar een andere bus was gelukkig zo gevonden en ik kwam precies op tijd aan. Samen met Yvette en 2 Duitse mannen van de taalschool ging ik op weg naar Iguazu!

18 uur later kwamen we nog redelijk opgewekt weer uit de bus. Iguazu heeft een subtropisch klimaat en het was heerlijk weer! Na onze spullen gedumpt te hebben in het hostel en een douche gingen we meteen op weg naar de watervallen. Ik had grote groepen toeristen verwacht, maar dat viel gelukkig best mee. Met een jeep reden we eerst door de jungle (wat spannender klinkt dan het was) om vervolgens vanuit een boot de watervallen te bekijken. Ik had niet verwacht dat het er zoveel zouden zijn en zo groot! De bootmensen vonden het helaas ook nodig om de watervallen van onderaf te bekijken, waardoor we geheel doorweekt de boot weer uitkwamen. 's Avonds hebben we lekker ergens vis gegeten en zijn een zoektocht gestart naar pure chocola (niet gevonden helaas). De volgende dag hebben we het park ter voet verkend. De watervallen waren nu zo mogelijk nog mooier dan de dag ervoor! Fascinerend wat voor kracht het water heeft en hoe het omlaag stort. Naast de watervallen was ik haast nog meer gefascineerd door de tientallen gele vlinders die overal rondfladderden. Ik was dan ook heel gelukkig toen Yvette een hele groep op de grond ontdekte, die allemaal om me heen opfladderde toen ik er midden in ging staan.

De volgende dag was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen van Yvette. Gelukkig wist ik dat Rocio in Córdoba op me wachtte. Ze bleek een geweldige gastvrouw te zijn. Ze had al allerlei leuke activiteiten bedacht en al een plattegrond voor me geregeld. In het weekend zijn we naar het Oktoberfest geweest in een dorpje in de heuvels. De weg er naar toe was al supermooi met een prachtig meer in de heuvels. Zoals te verwachten valt, wonen er in het dorp veel Duitsers. Dit is ook aan de architectuur van de huizen te zien. Met alle dronken, verklede mensen op straat voelde ik me net een beetje alsof het carnaval was, en ik vermaakte me dan ook prima. We hadden een paar jongens ontmoet en 1 van hen vroeg of ik de volgende dag mee ging volleyballen in het park. Dat ik nauwelijks Spaans kan en al helemaal niet kan volleyballen was volgens hem geen probleem. Inderdaad accepteerden de Argentijnen mijn babyspaans en riepen ze heel enthousiast 'buenisimo!' bij elke bal die ik raakte, dus ik voelde me wel op m'n gemak. 's Avonds zijn we een paar keer bij Rocio's vrienden gaan eten. We hebben zelfs een echte asado (een Argentijnse bbq) gehouden! Verder zijn we een nachtje naar een dorpje in de heuvels geweest, waar we paard hebben gereden. In het begin geloofde ik er maar niks van dat mijn paard die steile heuvels en losliggende keien aankon, maar na een tijdje kreeg ik meer vertrouwen in hem en kon ik van het mooie uitzicht genieten. Tijdens het rijden herinnerde ik me ook steeds meer van mijn paardrijlessen van vroeger, waardoor ik de schade aan mijn kont nog enigszins kon beperken. Aan het eind mochten we nog even in galop, wat ik vrij briljant vond. Totdat Rocio verwoed in haar zakken begon te zoeken naar waar ze mijn camera had gelaten.. Onze gids snelde in galop terug om deze te zoeken, terwijl ik me afvroeg hoe ik m'n ouders nou weer moest vertellen dat ik naast m'n mobiel nu ook m'n camera kwijt was. Maar gelukkig gelukkig kwam de gids na een kwartier terug met de camera die, op een paar krasjes na, niks mankeerde. De volgende dag zijn we naar een ander dorpje in de heuvels gewandeld, waar we met roodverbrande schouders aankwamen (en ja, dat feit vermeld ik alleen even om jullie jaloers te maken met het heerlijke weer hier ;)). In het weekend zijn we naar Rocio's ouders geweest. We zijn uitgeweest met haar vrienden (ik heb het gecheckt, ik was serieus het enige meisje die platte schoenen aanhad, kleren die zowel borsten als kont bedekte en zonder 5-delige make-up laag) en de volgende dag hebben we met haar hele familie geluncht op de boerderij van haar oom. Haar familie was echt heel leuk en lief. Met een oma die maar tegen me aan bleef praten zonder zich er druk om te maken of ik het begreep of niet en een oom die om het kwartier met een andere wijn kwam aanzetten die ik moest proeven, of ik nou wou of niet. Op de asado lag een heel lam te braden, die verrukkelijk was! En toen we ook nog eens 3 toetjes kregen was ik helemaal blij. Daarna kregen we een rondleiding op de boerderij waar ik van alles heb geleerd over koeien, dus het was nog een educatieve dag ook.

Na het familieweekend zou ik eigenlijk naar Salta vertrekken. Een klasgenootje uit Buenos Aires maakte me echter jaloers met walvissenverhalen. En in een helder moment bedacht ik me dat ik al heel lang heel graag eens walvissen wil zien, en het dus vrij belachelijk is als ik dat niet doe wanneer ik die kans heb. Dus ben ik i.p.v. het noorden naar het zuiden richting Puerto Madryn vertrokken. Daar heb ik een excursie gedaan naar het nationaal park waar walvissen, zeeleeuwen en pinguins te zien zijn. We hadden een leuke gids die op weg naar het park steeds stopte om ons allerlei dieren aan te wijzen. Er waren echt terrorkonijnen die belachelijk groot waren en zo in een horrorfilm kunnen. De gids vertelden ons ook allerlei leuke feitjes. Zoals dat deze terrorkonijnen graag in elkaars gezicht plassen als wijze van voorspel. En dat mannetjes zeeleeuwen honderden kilo´s verliezen tijdens het paarseizoen omdat ze zo´n 100 vrouwen moeten bevruchten en niet weg kunnen om te eten, omdat een ander mannetje de vrouwen dan inpikt. Klinkt toch als een stuk leuker dieet dan groentesapjes drinken ;). Na de autotocht gingen we met een boot de oceaan op. Al snel zagen we in de verte een paar walvissen en het duurde niet lang voordat ze onze boot kwamen bekijken. We zagen een moeder met haar jong en iets later kwam een jonge walvis telkens onder onze boot doorzwemmen. Heel tof om te zien! Ze zijn in het echt wel wat minder mooi dan op plaatjes, met allerlei witte pokachtige dingen op hun huid. In de verte zagen we ook een paar walvissen ´springen´ wat echt supertof was om te zien! Daarna zijn we nog naar een paar andere stranden geweest waar zeeleeuwen en pinguins te zien waren. De volgende dag ben ik met een Frans meisje en haar oom en tante naar een ander strand gefietst, waar de walvissen heel dicht bij de kust zouden komen. De fietsttocht er naartoe was veelal over zandwegen en met de megaharde wind moesten we regelmatig stoppen omdat we niks meer konden zien door al het zand. Ik had soms net het idee dat ik in de woestijn was. Helaas hebben we die dag geen walvissen gezien. Maar het was wel een hele leuke dag. Op de terugweg konden we over het strand zelf fietsen, wat supertof was. Door de harde wind hoefde we nauwelijks te trappen en al het zand dat om ons heen waaide (woei?) maakte hele mooie patronen op het zand.

Nu ik toch wat meer in het zuiden ben, bedacht ik me dat ik net zo goed wat meer van Patagonie kan bekijken. En aangezien Rocio me tientallen keren heeft verteld dat ik echt Bariloche moest bezoeken, besloot ik maar die kant op te gaan. De busrit duurde deze keer slechts 10 uur. Helaas had ik een paar praatgrage mensen achter me zitten die me steeds wakker maakte. Toen ik lichtelijk geirriteerd mijn ogen opende zag ik echter dat ik ineens omringd was door bergen en tientallen sterren en was mijn irritatie meteen verdwenen. Ik ben nu in El Bolson, waar vrij weinig te beleven valt. Het familiehostel waar ik zit bevalt wel goed. Ik heb ontbeten met heerlijk huisgemaakt brood en jam terwijl de kinderen van de eigenaren Engelse woorden zeiden die ik in het Spaans moest vertalen. Ik wist er nog best veel! :p Vanmiddag pak ik samen met een Engels meisje de bus naar Bariloche.

Inmiddels begin in me al een beetje als een Argentijn te voelen. Ik heb de Dulce de Leche (een soort karamelstroop die ze op àlles wat zoet is smeren) en Alfajores (chocoladekoekjes met, hoe kan het ook anders, dulce de leche vulling) leren te waarderen. En ben fan van maté. Dit is een soort thee en het drinken hiervan is een heel sociaal gebeuren waarbij de mate met elkaar wordt gedeeld. Ook word ik een steeds grotere vleesfan (alhoewel ik nog steeds elke avond sip naar mijn bord staar en hoopvol naar de keuken kijk of er misschien nog groenten aankomen, wat nooit het geval is). Zelfs het late eten vind ik geen probleem meer (alhoewel Rocio soms wel heel ver ging met etentjes om 12 uur 's avonds). Het enige wat ik weiger over te nemen is het ontbijten met alleen koffie. Naast dat ik geen koffie lust, snap ik nog steeds niet hoe iemand 's morgens kan functioneren zonder voedsel. Bovendien laat ik liever geen eetmogelijkheid onbenut ;).

De bus vertrekt zo, dus ik houd er weer mee op. Foto´s zijn te vinden op
http://www.mijnalbum.nl/Album=7FX3KAXT

Foto´s van de walvissen volgen nog!

Liefs