De magische twee-maanden-grens

Zo, het is alweer een tijdje terug dat ik iets geschreven heb. Jullie hebben dus even de tijd gehad om bij te komen van m’n vorige verhaal en ik wil dan ook geen gezeur horen over de lengte van mijn stukjes. Bovendien ben ik van mening dat onze generatie veel te veel televisie kijkt en lanterfantert, dus het zal jullie goed doen om eens te lezen! Zij het van een beeldscherm.

Nog minder dan 50 daagjes, en dan ben ik alweer thuis. Het is echt bizar hoe snel de tijd voorbij vliegt. Het is gewoon alweer november! Ook vrij beangstigend is het dat de tentamens steeds dichterbij komen.. De eerste heb ik al 7 december. Gelukkig zijn toch alle tentamens voor de kerstvakantie, dus hoef ik geen enge mondelingen af te leggen ;). Ik moet zeggen dat het begrijpen van de colleges me sinds kort een stuk beter af gaat. Mensen die ook in Frankrijk hadden gestudeerd zeiden me al dat je na twee maanden een stuk meer van alles begrijpt. En volgens mij bestaat deze magische ‘twee-maanden-grens’ inderdaad. Waar ik de ene week nog verdwaasd om me heen zat te kijken, was ik de week erna ineens in staat (bijna) geheel zelfstandig aantekeningen te maken! Er is slechts nog één college waar ik vrij weinig van snap. Gelukkig heb ik daar een Frans vriendje gemaakt met wie ik samen kan klagen dat de professor zo snel praat. Want blijkbaar is ze zelfs voor Fransen moeilijk te volgen, het ligt dus niet alleen aan mij ;).

Twee weken terug ben ik naar Carcassonne geweest. Deze stad staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO, wat te danken is aan het oude, middeleeuwse deel van de stad. Dit deel wordt omringd door stadsmuren en heeft een prachtig kasteel. Behalve om deze pracht en praal te bekijken, waren we die zaterdag ook vertrokken naar Carcassonne om te kijken naar een manifestatie voor het Occitaans. Dit is de streektaal hier, het is enigszins te vergelijken met het Catalaans. Het is de meest gesproken minderheidstaal van Frankrijk en de sprekers ervan eisen erkenning en willen taalrechten. Zoals iedereen weet zijn de Fransen dol op taal én dol op demonstraties, dus wat is nog beter dan deze twee te verenigen? Er hadden zich zaterdag dan ook zo’n 20.000 Occitaan-aanhangers verzameld om wild met vlaggen te zwaaien, liedjes te zingen en raar uitziende vleesprutjes te eten (typisch Occitaans eten schijnbaar). Geen idee of ze er iets mee bereikt hebben, maar ze hebben in elk geval vast weer een leuke dag gehad!

Verder zijn Mutti en Zef op bezoek geweest! Na enige verwarring over bij welke deur ze nou precies stonden en wat heen en weer geren, kon ik ze dan eindelijk weer knuffelen! We hebben een beetje sightseeing gedaan, het aquarium bezocht en zijn lekker uit eten geweest. En natuurlijk heb ik weer een heerlijke crème brulée op met mut. Vrijdagochtend moesten ze helaas weer gaan :(. Bepakt met een extra koffer vol met mijn zomerkleren en al gelezen boeken reden ze weg in de taxi.. om 10 meter verder te stoppen om mij te vragen wat ‘vliegveld’ in het Frans was.. ‘l’aréoport’ dus.. ;).

31 Oktober had ik mij allereerste Halloweenfeestje! Het kan niet tippen aan carnaval, maar was wel erg gezellig. Helaas hebben m’n hoorntjes het feest niet overleefd. Maar, het was het waard!

Afgelopen zondag heb ik voor het eerst sinds tien jaar weer eens op een paard gezeten. We hebben een wandeltocht van twee uur gemaakt langs de zee. Ik moet zeggen dat ik het paardrijden in die tien jaar een beetje ben verleerd en het grootste deel van de tijd als een zak aardappelen mee zat te hobbelen op Champion (mijn mooie gevlekte paardje). Maar het was wel erg leuk! Ik loop nu al wel sinds zondag met spierpijn rond en m’n kleine teen was bijna afgestorven van de kou (zeekust = veel wind, paarden die door water lopen = doorweekte voeten), maar je moet er iets voor over hebben! Op de weg naar huis hebben we ook nog flamingo's gespot! We zijn natuurlijk meteen op de rem gaan staan om deze even te bewonderen en wat foto's te maken.

Van de week sleurde ik weer eens een sixpack waterflessen met me mee om me te voorzien van mijn dagelijks litertje vloeistof. Toen ik langs de receptie liep vroeg het receptiemannetje quasiverontwaardigd wat er mis was met het water in Frankrijk. Ik heb hem maar netjes uitgelegd dat er absoluut niks mis is met het water hier, maar dat het gewoon ànders is dan in Nederland. Een andere man beweerde dat ik heel ongezond bezig was door water uit plastic flessen te drinken. Wat natuurlijk inderdaad véél ongezonder is dan dat kalkwater dat hier uit de kraan komt ;). Ze waren het overigens wel met mee eens dat het sjouwen met die flessen tenminste garant stond voor de wekelijkse workout!

Ik moet zeggen dat sinds Mut en Zef langs zijn geweest ik ze wel meer mis en soms best zin heb in de dag dat ik weer thuiskom. Maar als ik dan na het uitgaan onder de Arc du Triomphe doorfiets, een Frans reclamebord zie of gewoon iets doe wat met Frans te maken heeft (vrij veel dus) ben ik toch wel weer heel erg blij dat ik hier zit, en zijn die 42 dagen die nog restten angstjagend weinig!

Trouwens nog heel erg bedankt voor de fotoruimte, mama! Ik zal weer eens wat meer foto’s gaan maken :). En bij deze wil ik Marjan en Resy als heldinnen van de maand uitroepen, aangezien ze mij behoed hebben voor een verschrikkelijk lot om 2009 zonder pepernoten door te brengen! Merci beaucoup.

Kus!