Enfin, un vélo!

Eindelijk, eindelijk heb ik een fiets! Vanochtend vroeg om 5 voor 8 stond ik al voor de deur van de fietsverhuurwinkel te wachten, waar toen al vijf mensen stonden. Helaas waren dat er net een paar teveel, want er waren maar drie fietsen. Annemarie wilde echter niet weg zonder fiets, dus we hebben nog even gewacht en twee uur later waren we de gelukkige eigenaressen van twee mooie oranje fietsen! Het heeft zo’n acht bezoekjes aan de winkel en vijf uur wachttijd gekost, maar dan heb je ook wat!
In Nederland zou ik volgens mij gek worden als ik overal zo lang moest wachten. Maar hier maakt het me eigenlijk niet zoveel uit. Sowieso ben ik hier veel relaxter. De fransen schijnen zich nergens druk om te maken, dus waarom zou ik dat wel doen? De dagen hier lijken ook veel langer te duren dan in Nederland. ’s Middags denk ik vaak dat ’s morgens alweer gister is. Zal wel iets met de siësta te maken hebben.
Overigens gaan de dagen wel weer snel voorbij, dit is alweer de derde week dat ik hier ben!

In de twee weken die voorbij zijn lijkt het wel alsof alles hier al kapot is gegaan. Op de dag dat mijn internet eindelijk functioneerde, hield het rolgordijn er mee op. De volgende dag deed ie het gelukkig ineens weer, maar toen besloot de douche alleen nog maar koud water te geven. En dan ook echt zo koud dat je naar adem happend onder de douche staat, hopend dat je hart het niet begeeft (een voordeel is wel dat je haar serieus zachter wordt van koud douchen!). Na drie dagen deze fysieke uitdaging doorstaan te hebben, merkte ik tot mijn genoegen dat ik weer lekker warm kon douchen. Verheugd over het feit dat er überhaupt nauwelijks meer dingen waren die stuk konden gaan, bereidde ik die avond een heerlijke maaltijd voor mezelf voor in de keuken op mijn etage. Ik was al een tijdje bezig en had de helft al klaar, toen ik merkte dat het vlees er nog net zo rauw uitzag als toen ik het tien minuten daarvoor in de pan had gedaan. Na de kookplaat tien keer aan en uit te hebben gezet, enkele mensen om hulp te hebben gevraagd (toevallig koos ik allemaal Erasmusmensen uit die het natuurlijk ook niet wisten, maar daardoor heb ik wel weer mensen leren kennen!) en de kookplaat gesmeekt te hebben om weer te gaan werken, heb ik al m’n pannen, ingrediënten en plankjes maar meegesjouwd naar de keuken op een andere verdieping. Uiteindelijk had ik toch nog een lekkere maaltijd, maar dat heeft wel wat moeite gekost. De volgende dag had ik ineens geen water meer. ’s Avonds in het café ontmoette ik een Duitser die in hetzelfde gebouw als ik woon, en hij zei tegen me dat ze het water hadden afgesloten omdat het giftig was. Toen ik ’s avonds thuiskwam en ontdekte dat er weer water was heb ik het dus eerst maar aan een klein onderzoekje onderworpen. Na een minuut spierwit water, kwam er weer normaal water uit (voor zover het hier normaal is dan), dus heb ik het er toch maar op gewaagd om m’n gezicht te wassen. En ik leef nog steeds! Haha.

Buiten het wachten overal en van keuken naar keuken lopen op zoek naar één die werkt, doe ik hier gelukkig ook zat dingen die écht leuk zijn! Vorige week ben ik nog een keer naar het strand geweest. Ik vrees haast dat dat de laatste keer was, want tot mijn grote schok is het vandaag zo koud dat ik een lange broek aanmoet! :(. Na het strand zijn we met een groep erasmusmensen naar een Cubaans café geweest waar we een fisbowl sex on the beach hebben besteld (wat dus letterlijk een vissenkom is, gevuld met een cocktail) en daarna nog een meter cocktails (stuk beter dan een meter bier! En geen zorgen mut, we waren met heel veel mensen dus ik heb nauwelijks iets op!). Helaas zorgde het latere tijdstip en het groeiende alcoholpromillage ervoor dat Frans praten steeds moeilijker werd. Tot mijn grote verdriet zijn we dan ook overgestapt op het Engels. Maar wat een opluchting was dat! Opeens kon je (bijna) alles zeggen wat je wilde en hoefde je niet eerst een minuut na te denken hoe je je zin moet maken. Maar natuurlijk praatten we overdag weer netjes Frans!

Zaterdagochtend was de laatste keer taalcursus. We kunnen dus eindelijk weer een beetje uitslapen! Tenminste, deze week nog, volgende week begint het dan echt: de colleges! Klein probleemje is dat ik nog steeds niet weet welke vakken ik ga volgen. Terwijl het nu toch wel een keertje tijd wordt om dat te beslissen. Maar persoonlijk vind ik de Franse informatievoorziening niet één van de beste. Alhoewel ik net zie dat ik een mailtje heb gekregen van de uni, dus ik hoop maar dat daar meer informatie in staat! Maar goed, zaterdagavond hebben we met z’n allen gegeten en daarna zijn we naar de stad gegaan. Zondag voor het eerst grote schoonmaak gehouden, wat gelukkig snel gedaan is in mijn kamer. Daarna ben ik met Annemarie, Yvonne en Denise naar Antigone geweest. Dat is een wijk in Montpellier waar die dag alle verenigingen in Montpellier zich gingen presenteren. Nooit geweten dat één stad zoveel verengingen kan hebben! Het was erg gezellig. Er was ook een roeivereniging, en toen kreeg ik toch wel een beetje spijt dat ik ben gestopt met roeien. Sowieso moet ik hier ook echt gaan sporten. Maar, verrassend genoeg, is dat ook niet zo makkelijk. Je moet namelijk eerst door een arts gekeurd worden voordat je mag sporten. Schijnbaar zijn ze op de universiteit bang dat je ineens dood neervalt op hun sportvelden? Gelukkig heb ik donderdagochtend al mijn doktersafspraak, dus ik hoop dat ik daarna snel kan gaan sporten! Want als ik eerlijk ben, was ik net al vrij moe van een kwartiertje fietsen haha.

Ik begin me hier steeds meer thuis te voelen, dankzij jullie kaartjes wordt m’n kamer ook steeds leuker! (Nicole, je brief is eindelijk gearriveerd, dankjewel echt superlief! En de foto hang ik op! Vera, bedankt voor je kaartje! Ik hoop dat je een hele leuke tijd krijgt in Loughborough!). Wat wel jammer is, is dat ik ook steeds meer gewend raak aan alle mooie gebouwen. Ik kijk niet eens meer op als de metro langs Place de la Comédie komt. En aan diezelfde metro raak ik ook al gewend. In het begin vond ik het geweldig dat er elke vijf minuten een is, (ik bedoel maar, als ik in Huissen de bus mis, moet ik meteen een halfuur wachten), maar nu vind ik het al lang als ik meer dan drie minuten moet wachten..

Ik vrees dat ik nu toch echt moet beginnen aan de niet zo geweldige taak om m’n vakken uit te gaan zoeken en ik moet straks nog naar de bank (en wie weet hoe lang dat weer gaat duren ;)). Maar ik kan natuurlijk niet stoppen zonder Astrid, Co en Bram te bedanken voor de fotoruimte! Dus: héél erg bedankt voor de fotoruimte! Echt erg lief! :) Ik zal m’n best doen om heel veel foto’s te maken!

Bisous!