Pre-boekdrukkunst college en gevaarlijke sproeiers

Intussen heb ik alweer twee weken colleges gehad. De manier waarop de colleges hier worden gegeven doen mij denken aan een verhaaltje dat me een keer bij geschiedenis is verteld. Dat voor de boekdrukkunst was uitgevonden, de nonnen zorgden voor de productie van boeken. De hoofd-non las de tekst voor, en de andere nonnen schreven. Hier in Frankrijk heeft de professor een microfoon in zijn/haar hand en leest een tekst op en de studenten zitten alles als gekken op te schrijven. Ik denk dan, tegenwoordig leven we in een tijdperk waarin de boekdrukkunst toch al weer enkele jaren bestaat, net zoals kopieermachines. Dus kopieer die tekst gewoon enkele tientallen keren, deel het uit en besteed je college aan iets nuttigs, zoals de inhoudelijke behandeling van de tekst. Maar nee, helaas werkt het hier zo niet. Voor mij is zo’n ‘dicteecollege’ vaak nauwelijks te volgen. Behalve dat men vaak vrij snel praat, is het nog eens extra lastig omdat 1) Fransen veel woorden slechts voor de helft uitspreken 2) Ze alle woorden aan elkaar plakken, waardoor het niet altijd duidelijk is waar het ene woord eindigt en het andere begint 3) Er heel veel woorden zijn die een erg verschillende betekenis hebben, maar precies dezelfde uitspraak (par exemple: ver-verre-vert-vers, respectievelijk worm, glas, groen en rijm). Meestal als ik een collegezaal binnenkom speur ik dan ook naar iemand met een laptop, dat is namelijk leesbaar en dus goed over te schrijven. Helaas zit ik bij de sociale wetenschappen en daar doen mensen niet zo veel aan laptops. Dus ga ik vaak maar bij een groepje meisjes zitten, in de hoop dat op z’n minst één van hen een leesbaar handschrift heeft (die kans is altijd groter bij meisjes dan bij jongens). Gelukkig heb ik tot nu toe ook steeds aantekeningen van anderen mogen lenen om over te schrijven. Ik ben vast weer een enorme nerd, maar ik vind het echt heerlijk om de aantekeningen te vertalen en m’n Franse (les)boeken te lezen. Gelukkig maar, want anders werd het helemaal een ramp om iets te begrijpen :p.

Behalve colleges volgen, is fietsen hier ook een heel andere ervaring dan in Nederland. De mensen hier zijn niet echt gewend aan fietsers. Laatst begon een man helemaal tegen me te schreeuwen omdat ik hem bijna aanreed op het fietspad. Ter mijn verdediging: ten eerste fietste ik netjes op een fietspad (één van de twee die ze hier hebben), ten tweede was hij geen fietser en liep hij toch op het fietspad, ten derde had hij mij al gezien, maar bleef stug doorlopen en ten vierde had ik hem al gewaarschuwd door te bellen. Eigenlijk vond ik het nog best netjes van mezelf dat ik überhaupt remde in plaats van hem helemaal aan te rijden. Maar daar was hij het blijkbaar niet zo mee eens.
Behalve voetgangers, zijn ook automobilisten niet zo ingesteld op fietsers. En aangezien ík meer gewond raak dan de auto als ik niet rem, probeer ik met hen toch iets meer rekening te houden. Wat soms lastig is, want de enkele fietspaden die er zijn verdwijnen vaak ineens in het niets en dan moet je maar weer een semi-veilige plek vinden om te fietsen tussen de auto’s. De meest veilige plek is eigenlijk nog de metrobaan. Daar moet je alleen opletten dat je op tijd van baan wisselt als er een metro aankomt en dat je terwijl je dat doet niet met je band in de gleuven terecht komt. Wat gelukkig met mijn prachtige oranje fiets niet zo moeilijk is, want de banden zijn volgens mij zelfs te dik om erin te passen. Alleen ’s nachts zijn de metrobanen iets minder fijn. Behalve dat er dan nog wel eens een verdwaalde auto rondrijdt, zijn er ook heel veel sproeiers. Wonderbaarlijk genoeg is een deel van de trambaan namelijk bedekt met gras (nog een extra uitdaging tijdens het fietsen), dat is wonderbaarlijk omdat er gemiddeld elke 4 minuten een tram overheen dendert én de zon hier nog steeds volop schijnt en het gras toch nog zo groen is als (ja ja..) gras! Maar goed, die sproeiers moet je maar zien te ontwijken als je niet doorweekt thuis wil komen. Als ik dan thuis gekomen ben, moet ik overigens vaak nog meer sproeiers ontwijken. De sproeiers op Colombière zijn volgens mij een beetje door de war. Het grootste deel van hun sproeitijd sproeien ze namelijk op de stoep, in plaats van op het gras. Ze hebben een beetje hun eigen willetje en als ze aan staan, moet je goed opletten waar je loopt. Colombière is trouwens best een leuke plek om te wonen. Als je naar binnen wil moet je eerst door een gebouwtje met de receptie. In dat gebouw is ook nog ergens een tv-zaal en vergaderzaal én (altijd handig) een snoepautomaat! Daarna loop je weer naar buiten en kom je op een best groot terrein met 7 gebouwen, een tennistafel, volleybalveld, tennisbaan, basketbalveld en een veldje met allemaal rekken en dergelijke waar je leuk aan kan gaan hangen om spierballen te kweken. Er zijn best vaak mensen aan het volleyballen of ze zitten gewoon gezellig op een bankje ergens, best leuk. Schijnbaar hebben we zelfs nog een bibliotheek en een fotoclub, maar die heb ik nog niet ontdekt. Het enige nadeel van hier wonen is dat in het weekend niemand meer rekening schijnt te houden met de officiële ‘stil-zijn-tijd’ van 22:00 en gewoon doorgaat met keihard muziek draaien. Als het om half 3 ’s nachts dan eindelijk stil is, denk je bij jezelf dat je tenminste lekker uit kan slapen omdat je weekend hebt, maar nee, het gebonk begint gewoon weer om 9 uur. Er is zelfs iemand die ’s nachts begint te zingen. Ik weet niet of hij denkt dat niemand hem hoort, ik hoop dat dat het is en niet dat hij denkt dat iemand hem wíl horen, want het is echt verschrikkelijk. Ik hoop er op een dag achter te komen in welke kamer hij zit, zodat ik hem kan vragen om alsjeblieft gewoon stil te zijn, zodat ik nog iets van nachtrust kan krijgen.

Buiten colleges volgen heb ik deze week verder niet zo heel veel interessants gedaan. Ik ben slechts één keer uitgeweest (ik wilde namelijk mijn avonden gebruiken om nuttig te wezen, is zeker één avond gelukt!). Gister zijn we naar een rugbywedstrijd geweest met heel veel Erasmussers. Echt grappig om te zien. Ik weet niet of mensen die aan rugby doen nou heel dom of heel dapper zijn, maar elke keer opnieuw proberen ze weer om gewoon door de tegenstanders heen te rennen. Wat natuurlijk niet lukt, en om de 5 seconden liggen ze weer met z’n allen op de grond te spartelen. Hoe langer het spel duurde, hoe gemener het werd en op het eind werden er openlijke ellboog-in-gezicht-stoten uitgedeeld en er begonnen zelfs mensen te vechten. Eén vrouw in het publiek (de enige echte fan tussen alle Erasmussers) zat zich daar enorm over op te winden en druk met haar vlag zwaaiend allerlei dingen te schreeuwen. Ik vond het eigenlijk allemaal wel grappig. Kreeg er zelf helemaal zin van om mensen weg te gaan beuken en zo. Gelukkig kan ik vanaf maandag weer sporten! Ik begin met yoga, dinsdag salsa en donderdag kan ik dan eindelijk mijn beukdrang gebruiken bij boksen. Ik heb wel zin om weer eens te bewegen, het is volgens mij al weer drie maanden geleden dat ik iets aan sport heb gedaan, dus het mag wel weer eens.

Ik was trouwens verheugd om te horen dat men in Nederland de verwarming alweer aan moet zetten. Niet om jullie jaloers te maken, maar de lucht hier is nog strakblauw, ik heb de hele week in korte broek rondgelopen en we hebben nog overwogen om vandaag naar het strand te gaan (mwuhahua). Maar eigenlijk is dat mooie weer maar vervelend hoor. Ze hebben hier namelijk heel veel leuke winkels waar zelfs ik, die toch niet zo’n mégagrote winkelfan is, heel erg gelukkig van wordt. Maar het is nog veel te warm om al herfst-/winterkleren te gaan kopen, dus moet ik maar geduldig afwachten tot ook hier het herfstweer begint.

Overigens zijn we vrijdag nog naar de dierentuin geweest. Voor een keertje heel goed met niet alleen Nederlanders, maar ook met Duitsers en een Franse Canadees. De dierentuin was best anders dan in Nederland. Om te beginnen was ie gratis! Verder was het veel ruimer opgezet. Je moest soms wel 5 minuten lopen om bij de volgende diertjes te komen, terwijl in Nederland de dieren volgens mij hutjemutje op mekaar staan. Het was ook heel erg rustig. Nergens krijsende kinderen, speeltuinen of ijsjesverkopers (de afwezigheid van deze laatste twee zaken verklaart vast de afwezigheid van het krijsende kind). Het was alleen vrij warm, dus na twee uur had ik het wel weer gehad. Ik moet dus nog een keertje terug voor de leeuwen, kamelen en neushoorns.

Iedereen heel erg bedankt voor de kaartjes! M’n muur wordt steeds mooier! Ik heb net nieuw plakband gekocht en de muur is nog niet vol, dus er kunnen er nóg meer bij! ;) Baptistjes, ook heel erg bedankt voor jullie kaartje! Echt lief dat jullie op de kermis nog aan mij denken! Ik moest zondag ook wel aan jullie denken hoor. Was wel jaloers dat iedereen gezellig bij oma zat. Maar als ik weer terug ben is het al bijna oud&nieuw en ik heb uit bronnen vernomen dat we dat met z’n allen gaan vieren in Elst! Heb er al zin in :).

Maar het is weer zondag, wat betekent: wasdag! Ik ga me dus maar eens aankleden (vanochtend wonderbaarlijk genoeg geen bonkmuziek, dus ik kan uitslapen! En ik moest natuurlijk van deze uitzonderlijke stilte profiteren om langzaam wakker te worden, vandaar dat ik nu nog in m'n pyjama zit :p) en kleingeld bij mekaar zoeken voor de wasmachine.

Dagdaag
Bisous!